Rp - Adrian Thomas&Akita Nakamura

Derin bir nefes alıp vücudumu onunkine yapıştırdım, evet, ayni şeyleri yapıyordum; çünkü yapabileceğim bu kadardı şu an. Ayrıca beni dik dik izlemesinden de utandığım için rahatsız oluyordum. Sanki ne kadar çabalarsam çabalıyım vücutlarımız bu şekilde kenetlenmişken onun direk gözlerime bakmasından kaçamıyordum. Sert bakışları ve gözlüğü olmadığı için belirginleşen gözleri korkutuyordu beni bir anlamda. Sanki o bakışları daha önceden de görmüştüm. Geçmişimde bir yerlerde… Ama… Ama bu sefer farklıydı değil mi? O bakışları gördüğüm kişi gibi değildi karşımdaki kişi, olmamalıydı. Vücudumun yanında anılarımın zihnime getirdiği acılarla birlikte bir iki gözyaşı daha akıttım.

Dudağımı ısırıyordum bir yandan, bu durum beni endişelendirmiş gibi. Aslında düşünmek bile benim endişelerimin artmasına neden oluyordu. Bu yüzden düşünmeyi bıraktım. O yeniden benim alt vücuduma ulaşırken bedenimi tamamen ona teslim ettim. Şimdi bana istediğini yapabilirdi. Kararımdan pişman olup olmamam umurumda değildi. Henüz bana bir şeyler söylememiş olması da. Kim bilir belki de birlikte olma sırasında çok konuşmuyordu. Bu tip şeyleri çok düşünen ben olmalıydım, o belki hiç düşünmeden yapıyordu bunu. Acemi olan bendim sonuçta ilişkiler konusunda. Tüm düşüncelerimi yavaş yavaş silerken yine o hazzın verdiği tanımsız ‘müthişlik’ içinde kıvrandı vücudum. Aniden ateşimin yükseldiğini hissettim, anlaşılan bu noktaya kadar gelebilmiştim. Bir eliyle ön tarafımla oynuyordu halen. “Uhh… Ann… Thomas.” Yumuşakça fısıldadım ona son gücümle bir kez daha sarılırken. İlk defa böylesine yaşadığım bir histi, ani bir yükselme hissiydi adeta. Son bir kez, ilk seferindeki gibi yüksek ama kısa süreli bir çiğlik atıp, kollarımı onun vücudundan ayırırken yatağa iyice gömüldüm.

out: len sende iyice bi pislik çiktin haa acidim şu an çocuğa asdasdf.

Benim kendimi bırakmam ile o da ayni hamleyi yapmıştı. İçime garip ve kaygan bir sıvının akmakta olduğum düşüncesiyle irkildim, kafam hafifçe sallandı. Ama bunu istiyorsa bırakacaktım. Yapmasına izin verecektim. ‘Sorun değil.’ Diye geçirdim içimden. ‘Sorun olmaz hiçbir zaman.’ Daha sonra yavaşça ayrıldı bedenlerimiz ve kendini benim hemen yanıma bıraktı. Bu onu da beklediğinden çok yormuştu demek ki benim gibi. Ben bunu vücudumu döndürmeye çalışıp başaramayınca anladım, genelde yana dönüp uyurdum çünkü. Sanırım bugün bu alışkanlığımı devam ettirmeden uyuyacaktım. Beni kolları arasına alıp çekmese çoktan gözlerim kapanmıştı diyebilirim. Başımı onun yanağına bıraktım, ıslak ama sıcak tenine. Bu bana az önce ne içinde olduğumuzu bir kere daha hatırlattı.

“Harikaydın.” Geçirdiğim büyük şaşkınlık gözlerimi yeniden açmama sebep oldu. Harika mıydım? Ben hiçbir şey yapmamıştım ki, kendimi teslim etmek dışında. Ya benim şuan d öyle biri olduğumu düşündüyse. ‘Röportaj için gittiği insanlarla yatan biri.’ Böyle bir şey olsun istememe rağmen az önce söylemiş olduğu söz bir türlü aklımdan çıkmıyordu. Birlikte olduktan sonra tek düşündüğü, aklına gelen şey bu muydu yani? Ben ağzını açtığında bana daha farklı bir şey söylemesini bekliyordum galiba. Bedenimden çok ruhuma yönelik bir şeyler. Eğer tek düşünmekte olduğu bedenim ise… Bu sözden tiksindim ve yeniden belki de benim abartmakta olduğum düşünceler aklımdan uçarken, gözümde birikmiş olan son gözyaşı damlaları da aktı. Sevdiğim birinle birlikte olurken bu denli kötü şeyler düşündüğüm için aptalın tekiydim ben. Nefesim artik düzene tamamen girmişken, uyku o müthiş melodisiyle beni kendine çağırıyordu. Ağır bir şekilde göz kapaklarım kapanırken kendimi uykunun güvenilir ve yumuşak kollarına mı teslim ediyordum yoksa kabusların korkunç pençelerine mi bilemiyordum.

out: haydiyin sabaha.

Karanlık sokaklarda koşarken duygularımı yitirdim mi sorusu zihnimdeydi. Hayır, hayır, ah hayır. O korkunçluğu dönmek için bir an bile dönüp arkama bakmıyordum, peşim sıra gelen gölge ellerin bana olan yakinliğini görüp dehşete düşmek istemiyordum. Koşarken sadece, daha önce de görmüş olduğum bu karabasanın bir an önce yok olmasını dua ediyordum. Zaten hiçbir zaman bitirmemiştim, sonunu görmemiştim bunun. ‘Lütfen sonunun geldiği gün bu gün olmasın.’ Ne kadar koşarsam koşayım ayni yerde kalıyordum sanki, yalnızdım ve beni çekip alabilecek kimsem yoktu orada, arkamdaki karanlık beni içine çekerken. Gölge ellerden bir kaçı beni tutarken, canimin acıdığını hissettim gerçekten. Birinin yüzüme gelmesiyle artik kaçamayacağımı düşündüm. ‘Beni bırakın. Bırakın beni!!!’ Bağırmak istiyordum ama ağzımdan en fazla bir iki fısıltı çıkıyordu.

Ani uyanışımda, nerde olduğumu hatırlamamanın şaşkınlığıyla etrafa göz atim önce. Kendi evimde değil miydim ben? Neredeydim peki? Yataktan doğrulmaya çalışırken alt bedenime olduğu gibi giren acı hissi –daha çok biri sürekli bir şey ile vuruyormuş gibi duyduğum dayanılmaz acı- bana nerede olduğumu hatırlattı. Dün gece, daha yeni tanışmış olduğum, asil amacımın röportaj olmasına rağmen kendimi yatağına atabildiğim bir adamın evindeydim. Ne yaptım ben? Ah, olamaz. Belki o benle birlikte olmak bile istemiyordu. Ayrıca hepsinin içtiğim bir bardakçık içkinin etkisi olamayacağını biliyordum. Sabah uyandığında ne gibi bir tepki verdi acaba? Niye –büyük bir olasılıkla yüzünü bir daha göremeyeceğim- bir adamla birlikte ilişki yaşamak istedim ki bu kadar çok? Yatakta şu an bir tek ben vardım. Büyük ihtimalle gitmiştir. Sonuçta o bir doktor. Önemli biri. Benim gibi birini ne yapsın ki. Kıyafetlerimi alıp bu evi bir an önce terk etmek en iyisi olacaktı. Kıyafetlerime uzanmak için ani bir şekilde doğrulduğumda, alt bedenimde hissettiğim acı ile yataktan yuvarlanıp yere kapaklandım. Düşerken çok feci bir ses çıktı. Kıvranarak yatağa başımı dayadım. Canimi yakan düşmem miydi yahut dün yaptığım mı? İkisinin de buna etkisi olduğunu düşünürken zorlu bir boğuşma ile kıyafetlerimi giyindim. Şimdi tek yapmak evden ayrılmaktı. Bilmediğim bu ev geceyi geçirmiş olduğum odadan çıkarken büyüklüğü ile bana bir labirent gibi göründü. Neyse ki ana merdiven o kadar geniş be büyüktü ki kolayca buldum. Sendeler gibi garip bir şekilde yürürken, bir aracın bile gireceği kadar iri olan üzeri dekoratif işlemelerle kaplı kapıya ulaştım. Tam kapıyı aralayıp kaçmak üzereyken arkamdan gelen ses ile irkildim.

out: saçmalma için üzgünüm xD

“Sakın duygularımla oynayıp kaçmaya çalışacağını söyleme.” Arkamı döndüm endişeyle. İnanamadım ilk başta, o gerçekten halen burada mıydı? Niye yukarda değildi o zaman. ‘duygularıyla oynamak…’ Yüzüm yine kızardı bu sözü düşünürken. Ona dönüp cevap vermek istedim çünkü onun beni Birkan olduğunu düşünürken şimdi aynisini o benim için düşünüyordu. “Yani şimdi sen, beni… Kullandın mı?” İşte bu sefer ‘Hayır hayır diye bağırmak istedim. Niye onu kullanırdım ki, bana sahip olmasına bu derece izin vermişken. Sanırım şu an benim gerçekten de tanıştığı insanlarla yatağa giren biri olduğumu düşünüyordu; oysa bilseydi ben… Benim ona karşı hissettiğim tüm duyguları bilseydi. Kullanmak ne kötü bir kavramdı, kullanılmak en az onun kadar kötülük içerirdi, kişi masum olsa bile. İkisinde de karşılaşmak istemezdim asla asla. Gözlerim yaşlarla doldu hafifçe. Benim hakkımda ne kadar da kötü düşünüyordu. Ona bu derece kalbimi vermişken bunları ondan duymak çok kırıcıydı.

“Lütfen! En azından seni biraz daha görmeme izin ver. Yani! Şey! ... Eğer istediğin röportajsa sadece, onu da anlarım. Sadece seni biraz daha görmek istiyorum.” Bana yakinken bunları söylemesi. Aslında içten içe mutlu olmuştum, en azından gitmemişti. Duygularım karşılıklıydı üstelik. Ona sarılarak kollarımı boynuna doladım. Eğer açıklama yapmazsam ve o birkaç kelime daha laf ederse ölebilirdim. “Ben… Ben senin çoktan gittiğini sandım. Hala burada olduğunu bilmiyordum.” Sonra yavaşça ayrıldım, kollarımı açıp onu bu sıkıntıdan kurtardım bir nevi. Hafifçe gülümsedim. “Kaçmak gibi bir niyetim yoktu.” Utangaç bir tavırla bakışlarımı aşağı kaydırdım. Elimle de ağzımı kapattım sanki söyleyeceklerimi duymamasını amaçlar gibi. “Ben… Sen benim nasıl biri olduğumu düşünüyorsun? Ben tanıştığımın ilk günü biriyle birlikte olabilecek biri değilim. Tabii ki…” Sustum, cümlenin devamını getirmek istemedim. Ama umarım ki ona olan hislerimi anlamıştır.

“Ben senin iyi bir gazeteci, iyi bir insan ve hayatımı devam ettirmek isteyebileceğim biri olarak görüyorum.” Gelen garip kokuyla neredeyse gelecek olan bir öpüşmenin yapılamaması. Aslında koktum ve geri çekildim. Bunun bana dünü hatırlatmasıydı korkum. Bu benim için yeni bir şeylerdi, ilk defaydı. Utangaç mıydım? Ona duyduğum hislerden biride bu olabilirdi aslında. Duygularım evet, bir tane değil birçoğu karışmıştı. Ama nefret ve kin gibi duyguları beslemezdim, hele ona karşı… O mutfağa koşarken bu sefer peşindeydim kayıp bir köpek gibi. Teknolojik bir mutfağa girdik. O acele ile bir şeyleri çöpe atıyordu. Anlaşılan yemek hazırlama çalışmıştı, eh bu işte pek başarılı olmuşa benzemiyordu. Sonra bir süre durdu ve kendi kendine güldü.

Onu tüm bunları yaparken izlemek farklı bir şeydi tabii ki. Yine de karşımdakinin düşüncelerini asla bilemedik. Hala hakkımda kötü bir şey düşünüp düşünmediğini bilmek istiyordum. Ona kesin ve bana güvenebileceği bir şekilde anlatmak istiyordum. Ondan çok hoşlanıyordum ama bunu kendime söylediğimde bile yanaklarım kızarıyordu. Utangaç biri değildim ama söz konusu sevgi olunca daha farklıydı benim için. Acaba daha demin gülüşünün nedeni ben miydim? Bilmiyorum ama öğrenmek istiyorum. Uzandım ve elini tuttum. Kalbim hızlı bir şekilde atmaya başladı. Acaba o da duyuyor muydu kalp atışlarımı? “Yemeğe gerek yok. İstiyorsan ben sana hazırlayabilirim.” Durdum bir süre. Aklımdaki tüm soru işaretlerini silmek istiyorum artik. “Ben… Dün seninle birlikte oldum ama…” ah… Gerçekten çok utangaçtım ona karşı. Ama hayır, cümlenin sonunu kesinlikle getirecektim. –Nasıl toplayacağımı bilmesem bile- “Umm… Bu, ben… Benim için bir ilkti ve… Bilmiyorum.” Gözlerimi aşağı doğru kaydırdım; çünkü yüzüne bakmak istemiyordum şuan.

“İlk olduğunu biliyorum. İlk defa benimle yapman beni mutlu etti. Eğer bundan pişmansan…” Ah… Pişman değildim. Yani ilk başta beni bıraktığını düşündüğüm için üzülmüştüm ama şimdi mutluydum. Kesinlikle mutluydum. Eğer bu onu da mutlu ettiyse bu bana kendimi iyi hissettiriyordu. İlk seferimi böylesine beni düşünen ve iyi biriyle yapmış olduğumdan dolayı huzurluydum. Cümlesi yarim kalmıştı. Pişmansam ne yapacaktık? Ayrılacak mıydık? Belki de durumlardan en kötüsü buydu. Ama söz konusu bile olamazdı çünkü pişman değildim. Ona bakıp gülümsedim. “Yeni bir tanesiyle pişmanlığını ortadan kaldıralım.” E—Eh? Ne demişti? Daha ne olduğunu anlamadan beni tek omzuna atıp merdivenlere doğru yöneldi. Nereye gittiği bariz belliydi ama.

Merdivenleri çıkana kadar ona itiraz etmeye çabaladım. “Buna gerek yok… Gerçekten. Gerek yok diyorum.” Maalesef ne söylediysen dinlemiyordu ve odasının önüne geldik. Yine dün gece yattığımı yerdeydik. “Lütfen beni yere indir.” Bu biraz sızlanma gibiydi. Cidden yere indirmesini istiyordum. Yükseklik korkum filan oldu için değildi bu ancak çok utanç vericiydi, küçük bir çocuk gibi kollanmak. “Dün… Yani iyiydi, gerçekten çok iyiydi. Asla senle birlikte yaptığım bir şeyden pişman olmazdım.” Yüzüm kıpkırmızıydı ve sesimi alçalttım “Hatta beni terk etsen bile.” Sesimi yeni den yükselttim ve bu sefer heyecanlı bir ses tonuyla şunları söyledim. “Dün gece benim için bir ilkti, yani şimdi yaparsak vücudum bunu kaldirmayabilir.”

Kısa bir biçimde beni öperken vazgeçmeyeceğini düşünsem bile sakindim. Ah, aslında sanırım zaten vazgeçeceğini bildiğim için bu kadar sakindim. Sonuçta o çok iyi kalpli biriydi ve beni düşünüyordu. “Peki. Sen bilirsin .” bu sözleri söyledikten sonra odadaki yan kapıya doğru ilerledi. Ben ise ne yapacağımı bilemedim. Belki onu reddetmiş olduğum için üzülmüş olabilirdi. Üzülmesini istemiyordum. O ben ona karşı onun bana olduğu kadar anlayışlı olamamıştım. Dün birlikte olurken bile sadece kendi acımı hissedip ağlamıştım ben. Çok kötü biriydim, yine de o bana halen bu kadar iyi davranıyordu. Aslında bana istediğini yapabilirdi. Şu an çok sorun etmezdim. Acele ile kalkıp onun yanına koşarken direk bunu ona söyleyemeyecek kadar korkaktım ben.

“Hey…” Onu kolundan tutup çekmeyi başardığımda çoktan kapıdan geçmiştik. Burası bir lavabo muydu? Hem de sıradan değil özel bir lavaboydu çünkü bu oda ile olan kapı dışında başka bir odaya bağlanabilecek bir kapısı yoktu. Ve özel bir bölüm olmasına rağmen gerçekten çok çok büyüktü. Odanın ne olduğunu anladığımda onun kolunu tutmayı bıraktım. Şaşkınlıktan nutkum tutulmuş bir biçimde odaya bakarken söylemeyi düşündüğüm tüm şeyleri unutmuştum. Şaşkınlığımın nedeni bu kapının özel bir bölge yerine yan taraftaki koridorlardan birine çıkıyor olduğunu düşünmüş olmamdı. Tedirginlikle elimi ağzımı kapadım. Sabah bir an önce çıkmak için çırpınırken duş almamış olduğumu fark ettim. Dünkü her şeyin tüm izleri hala üzerimdeydi.

“Yoksa birlikte duş mu almak istiyorsun?” dedi ve üzerimdekileri çıkartmaya başladı. Yanlış bir şey yapmadığını düşünerek onu engellemedim. Yapmak istediği şeyi yapsın. Neredeyse üzerimdeki tüm kıyafetleri çıkarmışken telefonun çalmasıyla beklememi söyleyerek içeri gitti. Merak ettiğim için dinlemeye çalıştım. Yoksa bir kız arkadaşı mı vardı? Beklide hoşlandığı kız. Dün bu aklıma hiç gelmemişti. Aslında bir kız arkadaşı varsa durum gerçekten çok kötüydü. Kimsenin aşkı arasına girmek istemezdim. Onu düşünürken iki kişiyi idare edecek biri olmadığımı düşündüm. Yinede onun gibi yakışıklı bir adam ve başarılı bir doktor… Hastanedeki birçok kişi bile ona hayran olmalıydı. Kız arkadaşı ya da sevgilisi olmalıydı mutlaka ve ya şu anda arayan o ise. Kapıya dayanıp dinlemeye çalıştım ama ‘evet hmm…’ gibi dışında pek fazla tam cümle kurmuyordu.

Bir süre sonra içeri geldi. Çok fazla konuşmamıştı zaten. Ona yakışacak güzellikte bir bayan hayal ettim. Gerçekten güzel minyon ama kıvrımlı bir bayan. Ona çok yakışırdı kesinlikle. Hüzünlü bir şekilde ona baktım. Şimdide kıskanıyor muydum? Eğer bir sevgilisi var ise hemen hayatından çıkmam en iyisiydi. Beni zorla duşa soktu. Ardından her yerimi köpeklemeye başladı. Başını tutup boynumdan ayırmayı başarabildiğimde öptüm yavaşça sıcak dudaklarından. Ellerimi köpüklü saçlarına götürdüm. Ve yine her zamanki gibi aniden söyleyiverdim. “Dün için üzgünüm.” Bu kimsi canimi acıtacağından başımı omzuna dayayarak neredeyse ağlayacak olan gözlerimi görmesini engelledim. “Kız arkadaşınla… Sevgilinle, ben araya giren biri olmak istemiyorum.” Kalbim acıyordu bunu düşündükçe.

“Kız arkadaşım ya da sevgilim yok. Şimdiye kadar hayatıma giren tek şey sensin.” Yine ayni anlayış dolu bakışları ve o kabul eden sesi. Bu ikisi benim kendimden çok fena utanmamı ve suçluluk duymamı sağlıyordu. Hayatine girmiş olan tek şey olmam çok abartı değil miydi? Yani aşırı derecedeki yakışıklı yüzüne bir kez vurulan biri bile olmamış mıydı? Belki kimse ile bu aşamaya kadar gelmemişti. Emin değildim ama ona güveniyordum. “Bu yüzden her şeyi seninle yaşamak istiyorum.” Gülümsedim ve kıkırdadım. Ona sarıldım ve kulağına fısıldadım “Bende.” Seni seviyorum… Hayır, kesinlikle söyleyemeyecektim. Ağzımı açtım ve yeniden kapattım. Niye bu kadar utangaç olmalıydım ki? Ayrıca o daha söylemediyse bunu için erken olabilirdi.

Elleri üzerimde gezerken aklımdan dünkü şeyi çıkarmaya çalıştım. Yine de vücudum çıldırıyor gibiydi. Sanırım dünkü şey düşündüğüm kadar kötü değildi, hatta bedenim onu yeniden yaşamak istiyordu. Ama şimdi olamazdı. Bu yüzden acele ile beynimdeki düşünceleri sildim. Yerine farklı bir şeyler düşünmek isterken iyice saçmalamış olduğumun henüz farkına varmamıştım. “Thomas… İşe geç kalmadın mı sen? Hastane kaçta açılıyor ki?” Sonra aslında bunu düşünmenin rahatsız verici olduğunu belirttim. Ona yaslandım. “Yanımda kal…” çok bencilce bir istekti bu. “En azından biraz daha yanımda dur Thomas.”

Eli yeniden alt taraflarıma inerken, irkildim ancak dünkü gibi değildi. Daha az önemseme miydi? Bilmiyorum, belki artik bana yapabileceklerinden korkmuyordum Her ne kadar fiziki olarak canimi acıtsa da ruhumu acıtmayacağını biliyordum şimdi. Bir kız arkadaşı yahut karisi olmaması içimi rahatlatmıştı açıkçası. İlk başta bu evin bir kişi için çok büyük olduğunu düşünmüştüm. Ama geldiğimizden beri kimse yoktu. Acaba ailesinde mi buraya taşımıştı. Bilirsiniz anne babası veya kardeşi gibi. Onun hakkında çok şey merak ediyordum. Ne yazık ki hepsini üst üste yüklemek korkunç olurdu. Kafasını fena halde karıştırabilirdim. Sorurla boğarak merak canavarı ya da ilişki deneyimsizi olduğumu görüp benden korkabilirdi. Aslında deneyimsiz biri olduğumu çoktan fark etmiş olmalıydı. Beni tek hamle ile çevirdikten sonra bana iyice yakınlaştı. Diğer elinin göğüslerimde gezinmeye başlamasıyla birlikte yine sonuna geldiğimi anladım.

“Sana istediğin kadar vakit ayırabilirim.” O bunları söylerken ben çoktan son raddeme ulaşmıştım ve bir anda boşaldığımı hissettim. İyi ki duştaydık yoksa gerçekten çok fena kirlenebilirdik. Yüzüm kıpkırmızıydı ve sanırsam o benimde bir şey söylememi bekliyordu. Derin derin alarak nefesimi kalp atışlarımı düzene soktuktan sonra mırıldandım. “Geç oldu değil mi? Artik evden ayrılsak iyi olacak.” Sonra aklıma daha deminden beri düşündüğüm şey geldi. “Bu evde tek başına mı yaşıyorsun?” Bu sorudaki amacım kötü değildi. Sadece meraklanmıştım. Peki ya ailesi? Tabii ki de Japonya’da olmayabilirlerdi. Az düşününce bu sorumun ne kadar saçma olduğunu fark ettim ve utancım bir kat daha arttı. Sonuçta onun özel hayatini araştırıyor değildim ya. “Boşver unut gitsin.”

“Bana sormak istediklerini sorabilirsin. Ayrıca benimle ilgilenmen hoşuma gitti.” Kafamı salladım; ancak bu hayır anlamında değildi. Ne olarak salladığımı ben de tam bilmiyordum, sanırım daha çok ikinci ettiği cümleyle ilgiliydi. “Sorunun cevabı olarak, evde tek başıma yaşadığımı söylemem yeterli sanırım.” Büyük evde tek başına mi? İnanmak zor gözükse de ben inanıyordum. Ancak her halde yardim eden birileri vardır. Onları saymıyordur tabii ki. Olsa bile şimdiye gelmiş olmaz mıydı? Gerçekten yoktu o halde, kimse. Ailesini ve Japonya’ya neden geldiğini çok merak ediyordum. Gerçi bunlar o tamamlanmamış röportajda da geçiyordu. Beni durulamaya başlamasıyla birlikte suratımı astım. İçten içe mutluydum, annemin, tek ailemin uzun süre önce kaybetmiş olmamla benle bu şekilde ilgilenen biride kalmamıştı. Yine de artik o zamanlardaki çocuk değildim. Çoktan büyük ve olgun biriydim ben…

Havluyu onun elinden çekiştirdim be bir türlü düzeltemediği saçlarına atıp tüm su tanelerini iyice toplaması için hafifçe oynattım avluyu, tıpkı onu okşar gibi. Havluyu başından geriye doğru yavaş bir hareketle çekerken onu dudaklarına kendiminkileri değdirdim. “Thomas…” Geri çekildim ve kafamı salladım. Her ne kadar düz olsa da ıslanınca normalinden daha uzun gibi gözüken sarı saçlarımı salladım son damlalarında gitmesi için. “Ayrıca yıkanma için teşekkür ederim ama bunu kendimde yapabilirdim. Ben bir çocuk değilim.” Dedim ve gülümsedim. Sahi ben onun hakkında birçok kişisel bilgiyi biliyordum ama o benim hakkımda hiçbir şey bilmiyordu. “Sahi, sen benim kaç yaşımda olduğumu sanıyorsun?” Belki şu bana seslenmesi gereken Japonca kelimeyi bile hatırlayamıyordur, hani adımı. Onu hiçbir şey için suçlayamam ki…

Kapı çaldığı anda ‘biraz beklememi’ söyleyerek kaçtı. Gerçekten benim hakkımda hiçbir bilgisi yoktu sanırım. Ancak endişelenmiş görünmüyordu, demek çok büyük ya da küçük olmam ona rahatsız etmiyordu. Onun alelacele banyodan çıkıp pantolonunu giyip, kapıdakini daha da bekletmemek için hızlı hızlı girişe doğru gidişini izlerken, artik burada oyalanmamam gerektiğini düşündüm. Giysilerimi buldum ve düzelttim, gerçi yeni giysiler giyseydim çok daha hoş olurdu ama onun kıyafetleri bana fazlaca bol gelirdi. Daha fazla çıplak kalırsam üşütebileceğimi düşünüp onları kafamdan geçirdim. Bu arada onun alt katta ne yapmakta oldu ve kapıda kimin gelmiş olduğu soruları aklımda uçuşuyordu. Bu saatte kim gelmiş olabilirdi ki? Belki de şoförü onu almak için gelmiştir. Gerçekten bir şoförü var mı? Bu kadar zenginken neden olmasın.

Ağır adımlarla aşağı inerken neler söylediklerini duymaya çalışıyorum. Sanırım gerçektende casusluk yapıyordum şu an. Eğer tanıdığı biriyse ve önemli bir şeyler konuşuyorlarsa benim oraya gitmemle konuşmayı durdurabilirlerdi. Oysa meraklı yanım orada kim olduğunu ve ne konuştuklarını merak ediyordu. Bunun sabahki telefonla alakası olabilir miydi? Duvarın dibinden ilerlerken yavaşa bir adim daha indim merdivenin son basamaklarına doğru.

Aşağı indiğimde, tabii ki görülmemek için büyük bir dikkat ve sessizlik içerisinde, o çoktan kapıyı kapatmıştı. Gelen kimse onu göremeyecektim bu durumda, tabii elindekini gördükten sonra buna ihtiyacım olmadığını anladım. Elinde bir paket vardı. İçeri doğru yürürken bana söylemediği bir şey olmadığına her ne kadar eminsem bile biraz da olsa belki… şüphelendim ondan. Paketi açarken, bende kapının girişinden çaktırmadan göz atıyordum. Dolayısıyla o büyük çiçeği gördüğünde belki de onun yaşadığından daha büyük bir şaşkınlık seline düşüvermiştim. O ise, elbette şaşırmıştı ama sanki birinden bekliyormuş gibi etrafında bir not arıyordu. Aslında bunu şaşırmış olduğu içinde yapıyor olabilirdi. Sonuçta insanin her gün bir gizli hayranı çıkmazdı. İşte bu iki olasılık şu anda bu çiçeği ona gönderenin kim olabileceğini açıklıyordu; zaten var olan bir sevgili –ki normalde kıskanç biri değildim ama Thomas’ı düşününce çılgına dönüyordum adeta- yahut bir hasta. Çok düşük bir ihtimal olduğu için bir hasta veya yakınlarından da gelmiş olabilirdi. Ama dediğim gibi buna pek bir ihtimal vermemekteydim.

İçeri girerken sanki yukardan yeni inmiş gibi ir tavır takındım. Üzerimdeki giysiyi oturması için aşağı doğru çeker gibi yaparken, duygularımı saklamaya çalıştığım için belki de aşırı duygusuz bir sesle şunları söyledim. “Kim gelmiş?” ve yine de onun suratına doğru bakmıyordum, sanki gözlerimi görse içimi okuyabilirmişçesine. Masanın üzerindeki çiçeğe bakmamaya çalışsam da bir iki kez gözüm takılıverdi, bunu ise aşırı tepki vermeden sanki o hep buradaymış gibi düşünerek atlatmaya çalıştım. Tanrım! Ne yapıyordum ben. Hala röportaj için gelip de gece birlikte yatağa düştüğüm ‘bay meşgul doktor’un evindeydim. Sonra birde daha bir günlük tanıştığım bu adama gelen çiçekleri kıskanmamda var tabii ki. Eğer bir şey daha olsaydı, mesela bir kız gelseydi, neredeyse ağlayacaktım. Sabahki telefon konuşması ve şimdi bu çiçekler… Şu kıskançlık duygusuna çok yabancıydım ben. Ama bağra bağra ağlayarak kendimi bir odaya kilitlemek istesem dahi, bilhassa o önümdeyken kendimi sulu göz biri olarak göstermeyecektim. Yine de saklamaya çalıştığım hüzün, gözlerimden rahatlıkta okunabilirdi. Ona döndüm ve bu sefer endişelenmeden direk baktım. “Ben artik gitsem iyi olacak. Hem çok geç oldu hem ikimizin de işleri var. Yapmamız gereken şeyler…” Cümlemi tamamlamadan arkamı döndüm. Kaçarcasına koşmak yerine sakince yürümeye başladım kapıya doğru. Bu iğrenç ‘kıskanç tavırlarımı’ anlamasını istemiyordum içten içe.