Nakamura Akita

Gecenin yine örtmüş o siyah yorganı üzerimize. Apaçık bir avantaj, aksine gündüzleri ise ışık dolarken her yere, gizlemeye vakit bulunmuyor. Tabii ki önemli olan bu değildi. Ama hayatında birçok kötülük yapmış kötü geçmişli biri için, demiş olduğum gibi, bir avantaj sayılırdı sadece. Benim için sorusuna gelince, bunu ben de bilmiyorum. Tehlikeli biri olabilirim, tek parmağımla bir ordu dolusu insanı öldürtebilirdim ya da birkaç küçük hareketle caninizi alabilirdim. Çoğu kişiye göre iri sayılırdım ve kıyafetlerimin örtmüş olduğu bedenimde, az biraz kulağa övünme gibi gelse dahi, çoğu kişininkinden daha iri ve kaslıdır. Ama işte bugün bu tam olarak soğuk olmasa da vücudunuzu titreten, kasvetli havada bir mezarlıkta bulunmam rastgele bir şey değildi. Bunun nedeni tehlikeli biri olmamda değildi, biri, mesela bir rahip, beni gördüğünde düşüneceği gibi bir adamı gömmek için değil de ufak bir hesaplaşma, belirli belirsiz bir merhaba demek için buradaydım. Sonuç olarak bir yakuza olmam illa ki böylesine garip gecelerde birilerinin ölüsü ile uğraşmam anlamına gelmiyordu, bu sadece insanların düşündüğü batıl bir şeydi. Yine de korkmalarına anlam verebiliyordum, kim geceleri ruhları ziyarete gelirdi ki? Batıl inançlar yüzünden ruhların geceleri göründüğünü düşünenler vardı, dolayısıyla ölülerini bile gündüz ziyarete geliyorlardı. Oysa bilmiyorlardı ki bir ölüye en güzel saygı duyabilecek zaman gecedir. Gece gündüzdeki gibi kendinizi örtmeniz gerekmez. İnsanları olduğu yüzleriyle görürsünüz. İşte insanlar batıl ve ruh korkuları yüzünden değil de, gündüz taktıkları o maskelerin olmayışından, geceden korkuyor olabilirlerdi. Onlar kendilerini kapata dursunlar; ola ki batıllar biraz gerçekse ruhlar çıksa bu soğuk gri taşlardan ne güzel olurdu, veda etmeye gerek kalmadan bu fani dünyadan görüşmeye devam ederdik, uzun süredir arkamda bıraktığım o kişiyle. Yanlış anlaşılmasın, duygusal bir bağ nedeni gibi bir şey yoktu aramızda, benim duyduğum, ona karşı duygularım, kimseye duymadım ve duymayı da düşünmediğim iki şeydi; pişmanlıktı birincisi, belki az suçluluk vardı içinde. İkincisi ise bir tür saygıydı, ama bir büyüğe duyulan saygıdan dışarı, düşünce yapısına duyulan bir saygıydı bu.

Ölmüş olması benim için bir şey değiştirmiyordu uzun zamandır. Yaşam kısa olsa da uzun olsa da o kişiye yeteri kadar verilirdi benim düşünceme göre. Bazen fazlası bile verilirdi, ikinci bir şans için. İlle velakin kimisi hak etmeden alırdı, limiti dolardı, kimisinin limitini ben keserdim. Evet, hayat bazen size hak edilenden kısa sürerdi böylece, ancak kader inancına göre gayet normal olmalıydı bu, sonuçta bu da dahildi değil mi? İnançlar bazen garip olabiliyordu. Önümdeki boş gri mezara gelirsek, hayır, şu an düşünme ve kafa yormaya çalıştığınız üzere onun hayatini kısa kılan ben değildim. Bazı durumlarda her şeyi kaderin üzerine yıkabilirdiniz, çoğunluğun bu şekilde düşünmesini sağlardım. Yine de içinde bir yerde, insanin kendine yalan söyleyemediği ve gerçekleri kilitlediği bir sandık vardı, kimilerinin vicdan diyip basitleştirdiği bu sandığın bana yük yapmaması için buraya gelirdim. Böylece, genel anlamının dışında olan mecazi saygımı gösterirdim, bu üzerinde yazı bile yazmaya gerek görülmemiş, bir süre sonra adinin unutulmasını umduğum düz taşın önünde. Bir tomar beyaz karanfil, en ortada bir tane kırmızı. Kanın rengi olan asil renk. Çoğu yerde yanlış anlaşılmış bu renk, yıkım ve yapımı ayni anda verebiliyordu bizlere. Tıpkı yin ve yang gibi, çoğu kişi tarafından anlaşılmayan ve doğal olarak, aklın kabul edemeyip korktuğu bir felsefe gibiydi. Yavaşça bıraktım, havadan, yere eğilip değil de birine veriyormuş gibi elimdekileri taşa doğru uzatıp, sanki biri tutmuşçasına bıraktım. İnsanların düşündüğü gibi ruhlar yoktu burada, yani karanfil demeti o soğuk temsilci taşın hemen önüne, çamurlu yere düşüp o eski beyaz güzelliğini kaybetti. Ama kırmızı olan, lekelenmesine rağmen parlıyordu renklerin içinde sanki o farklıymış, onlardan üstünmüş gibi.

Hayat ne zaman adil olmuş ki zaten, sorusu beynimden geçip gitti sadece. İşte bu ‘görevimi’ de başarıyla tamamlamış sayılmıyor muydum şimdi? Her ne ise, hayat adil değil, bunu çok küçükken öğrenmiştim ve hala sürdürüyordum. İnsanlar o halde bu kadar güç sahibi olmama rağmen niye olasılıkları değiştirmediğim konusunda sorarlardı. Bununsa iki belirli nedeni vardı; hayatta olan tek güçlü ben değildim, bir düzen sağlanmaya çalışılsa bile bir yerlerde birileri kendilerinin daha güçlü olduğunu iddia ederek dengeyi bozardı. Ayrıca bahsettiğim güç fiziksel anlamda olmadığı için, sürekli artan bir şey değildi. Değişken olması ‘en güçlü’yü bulmayı imkansız kılan bir sıfattı. İkinci nedense çok açıktı, madem buraya gelip, çoktan fani dünyayı terk etmiş birinin önünde dikildiğime inanıyordum, ruhunun bile çıkacağı hakkındaki konuşmalarım vardı bu bir şeyi gösterirdi; inancı. Eğer dünya üzerinde bir denge olsun istenseydi, değişik inançlarda değişik isimleri olan ‘yaratıcı’ her kişiyi ayni yaratırdı, fabrika sürümü gibi. Ama işte buraya gelip gece yarısı bu soğuk taşlara bakıp, üzerlerine çiçek koyup gitmem bile hepimizin bilhassa ayrıcalıklarımız bakımından ne kadar da farklı olduğumuzu göstermekteydi. Evet, işte gecenin bu saatinde böylesine bir mekanda dururken düşündüklerim bunlardı, inandıklarım veya inanmak istemediklerim. Yani buraya bir adam gömmüyordum, ancak yarın kimin hesabinin kesileceği ve filminin biteceğini düşünebilirdim. Değişik ve zıt. Ani bir ses, biraz kirikli ve ince ancak bir erkeğim korktuğunda çıkardığı ses gibi. Ve tahmin edebildiğim kadarıyla bir rahibe ait. Ben böylesine düşüncelere dalmış bulunmaktayken beni uzaktan görmüş olabilirdi. Ne yapmalıydım bilemedim açıkçası. Oraya doğru ilerlesem, sonuçta geceleri mezarlığa girilmez diye bir kural konulmamıştı, bu sadece insanların aklında bulunan psikolojik bir sorundu. Rahip ya da başka biri olsun, bana ne yapabilirdi ki? Öldürürdü en fazla, yanımda adam yoktu tek başıma idim. Uzun süredir böyle işlerle uğraşan biri içinse ölmek zordu bence. Silah çekse bile bunun gerçektende çok düşük ihtimalli olduğunu varsaydım. Hem tam yeriydi bunun için; mezarlık. Öldürüp gömerdim ayni gece içinde kimsenin haberi olmazdı. Tabii ki gelen bir rahipse -ki bu durumda beni neden öldürmek istesindi- Hemen gidebilir ve sorun çıkarmazdım, böylece başkaları da toplanmadan toz olup gitmiş olurdum. Hep böyle olurdu.

şaka şaka onay.