Müdür Yardımcısının Odası

“Müdür yardımcısı acaba beni neden çağırdı? Herhalde günümün nasıl geçtiğini sormak için değil.”
Bu düşüncelerimin aksine öğretmen beni tam da bunun için çağırmıştı.

-“Buradaki ilk günün nasıl geçti?”
-“Güzel.”
-“Arkadaş edindin mi?”
Saldırıya uğrayan şu çocuğu düşündüm. O arkadaşım sayılabilir miydi?
-“Galiba.”
-“Bu okulu beğendin mi?”
-“Evet. Güzel.”
Telefon çalmaya başladı. Müdür yardımcısı cevap vermeden önce:
-“Şu kutuyu bana verebilir misin?” dedi sonrada telefonu açtı. Belli ki uzun bir konuşma olacaktı.
Dolabın önüne geldim ve üzerindeki kutuya uzanmaya çalıştım. Birkaç santim daha uzun olsaydım rahatlıkla alabilecektim. Fakat şimdi sadece kutunun alt kısmına dokunabiliyordum ve bu yetmiyordum. Çekiştirmeye çalıştığımda ağırlığı yüzünden kımıldamadı.
Derin bir iç çekip kutuya ulaşmaya çalıştım. Bu sırada öğretmen hala telefonla konuşuyordu. “Ne can sıkıcı bir durum.” Diye düşünürken kapı açıldı.

Kapıyı açtım ve içeri girdim. İçerde müdür yardımcısı telefonla büyük bir hararet içinde konuşuyordu. Bakışlarım dolapla boğuşan çocuğa çevrildi. Kısa bir süre ona baktım ve sonradan onu tanıdım. “Şu bana yardım eden çocuk! Ya da başka bir değişle beni kurtaran.” Ona doğru gittim.
Kutuya uzandım. Tam o sırada onun kalçasına sürtündüm. Ellerim kutuda kalakalmıştım. En azından çocuk fark etmiş gibi durmuyordu ama ben sertleşmiştim. “Tam da zamanı.” Derken hızlı bir şekilde kutuyu ona verdim. “Kahretsin. Nasıl oldu bu? Nasıl aniden…” onun bana baktığını görünce toparlandım. Anlaşılan kutuyu fazla hızlı vermiştim. Ona gülümsedim. “Aşağı bakmasın lütfen.” Derken kendi kendime çocuk kutuyu masaya bıraktı ve bana yaklaştı.

Kutunun alındığını görünce şaşırdım. Dönüp baktığımda o çocuğu gördüm. Akito. Birden aldığı kutuyu bana verdi. Şaşırmıştım. Ona baktım. Tuhaf ama durumundan rahatsız görünüyordu. Kutuyu masanın üzerine bıraktım. Ona yaklaştım. Yüzü epey gergin görünüyordu. Gözleri ise yine değişmişti. Sözleri aklıma geldi.

“Duygularıma göre renk değiştiren gözlerim var. Mutlu olduğumda yeşil, ağladığımda gri, kızdığımda siyah, korktuğumda kahverengi, normal durumlarda açık mavi, rahatsız olduğumda ela, şaşırdığımda bal rengi olan gözler.”
Şu an ki renk hiç biri değildi. Menekşe rengi gözleri pırıl pırıl parlıyordu. “Ne kadar güzel.” Diye düşünürken iyice yanaştığımı fark etmemiştim.
Nefesini yüzümde hissettim. Birden kalp atışlarım hızlandı. Ne olduğunu anlayamadan onun dudağıma dokunduğunu hissettim.
Korkuyla geri çekildim. Yardımcı hala telefonla konuşuyordu. Birkaç adım uzaklaştım. Hala bana bakıyordu. Kendi duygularımdan korkarak hızlıca odayı terk ettim.

Nefeslerimizin karıştığını hissettim. Ne yaptığımı anlayamadan dudağına dokundum. O kadar güzel görünüyordu ki. Onun birden geri çekildiğini gördüm korkuyla. “Hayır, kaçma benden.”
Bana baktı bir an ve sonra çekip gitti.
“Olamaz. Ne yaptım ben?” bu düşünceler uçuşurken aklımda, müdür yardımcısının sesini duydum.
-“Yujiro nereye gitti?”
İşte şimdi ayvayı yedim.
-“Sizin telefonla konuştuğunuzu görünce rahatsız etmek istemedi herhalde.”
-“Ah! Ne kibar çocuk! Peki, sen burada ne arıyorsun?”
Bir an donakaldım. Unutmuştum.
-“Yujiroyu arıyordum da. Bugün beden dersimiz olduğunu söyleyecektim. Sonuçta yeni olduğu için spor salonunun yerini bilemez.”
-“Ne kadar hoş! Yeni gelen bir çocuğa yardım ediyorsun. Sen gerçekten de iyi bir çocuksun.”
-“Teşekkürler. Ama ben artık gideyim. Derse geç kalmayayım.”
-“Tamam. Git hadi.”
-“İyi günler.”

Kapıyı arkamdan kapattım. Derin bir nefes alarak sakinleşmeye çalıştım. Kurtulmuştum. Rahatladığımı hissettim.