Eyes’in odası

Adrian, Adrian… Sana inanamıyordum. Ben buraya seni görmeye geldim. Ama yine işin çıktı. Tanrım… Bugün bu kadar dolu olduğunu bilseydim gelmeye kalkışmazdım zaten. Ama seni görmeyi o kadar istemiştim ki. Sanırım cidden bencil biriydim ben. Belki de hemen çekip gitmek daha iyi olur. Ama ona haber vermeden gitmek. Ne saçmalıyorum ben? Ona söylemeden kaçarsam yanlış anlar. Hem de bebeğini doğurmayı kabul ettikten sonra. Zaten o konuda halen heyecanlıyım. Gerçekten bende denemek istiyordum. Adrian’la bir aile olmak fikri çok hoş. Onu da mutlu edecekse ne pahasına olursa olsun bunu yapacaktım. Onun odasından beklemekten sıkılıp çıkmamda böyle olmuştu. Birkaç evrağina göz atmak istemiştim önce. Gazeteci ruhum beni meraklı kılıyordu ne yapayım. Ama anlamadığım birçok kelime vardı. Bilhassa hepsi İngilizceydi. Sonra koridorda dolaşmaya başladım bu labirent gibi hastanede. Ama yine de Adrian’i bulamadım. Birçok hasta odasının önünden geçtim. Bazı yerlerden girilmesi yasak diye kovaladılar beni. En sonunda daha da ümidimi kesmişken bir hastanın odasının önünde onun adini gördüm. Anlaşılan sorumlu doktoruydu. Tabii çalmadan içeri dalmam büyük aptallıktı ama sonunda onu görebileceğim için o kadar heyecana kapılmıştım ki. Maalesef yine içeri de yoktu. İçeride hasta dışında kimse yoktu. Başucuna gittim. “Eyresu Ruteruford” Bu da bir İngiliz’di anlaşılan. Gülümsedim. Yüzünü görmek için biraz daha eğildiğimde şaşırdım. Onu bu kadar genç beklemiyordum aslında. Beyaz saçlarını görünce çok yaşlı birini hayal etmiştim. Ne ilginç. Bu çocuk benden de küçük duruyordu –benim olduğumdan genç gösterdiğimi hesaba katarsak. Yüzü ne kadar da tatlıydı öyle. Umarım hastalığı çok büyük değildir. Zavallı çocuk, daha gencecik yaşında kötü bir şey olsun istemezdim. Belki uyandıktan sonra onunla konuşabilirdim. Kenardaki koltuklardan birine oturdum. Adrian öyle ya da böyle buraya gelmek zorunda kalacaktı. Ne berbat şey şu bekleme olayı. Sabırsız biriydim hepsi bu. Odayı karıştırmaya başlıyordum ki bir hemşire yahut hasta bakici olan bir bayan içeri daldı. Beni görünce ufak bir şaşkınlık çiğliği attı. “Burada ne işiniz var. Giriş yasak.” Aha. Tam oldu. Ona doktor beklediğimi söylemeliydim. “Umm.. Ben…” “Hayır, hayır. Burada kesinlikle kalamazsınız. Şimdi lütfen dışarı.” Kolumdan tuttuğu gibi çekmeye başladı. Ne güçlü kadın ama. Direnmeye çalıştım ancak kadın bağıra bağıra çıkmamı söylüyordu ki bir adamda içeri daldı. Ve beni çıkartmak için belime dolandı. Direnmemin pek bir işe yaramadığı da apaçık ortadaydı.

Tam kendimi kadından kurtarmıştım ki adam beni daha da çekti.“Burada neler oluyor? Bayan Keiko. Lütfen! Diğer hastaları rahatsız ediyorsunuz.” Ah? Bu ses. Evet, bu Adrian. Buraya geleceğini biliyordum. Yüzüme masum bir gülüş oturttum. Onun yanımda olması bana güven veriyordu. Kadın bir anda beni Adrian’a şikayet etmeye başladı. Yok izin saati geçmişte. Yok benim gibi küçük bir çocuk ailesi olmadan odaları şımarıkça gezemezmişse. Tanrım.. Herkesin beni küçük sanması yeterince kötüydü zaten. Bir de kadın kuralları aştığımı söylüyordu. Kıpkırmızı kesilmiştim. Herhalde Adrian’in şimdi görevlileri yahut güvenliği çağırıp beni attırmasını bekliyor olmalıydı. Kendimi koruma hakkini bile vermeden konuşmayı sürdürdü. Gözlerimi aşağı doğru kaydırdım. Nedense ona bakma cesareti bulamamıştım. Bana kızmaz oysa, değil mi? “Ne işin var senin burada? Odada beklemeni söylemiştim. Hadi çıktın anladım bari hastaların odasına girmeseydin.” Beni sertçe tutup içeri zorla iterken –zaten yeterince itilip kakılmamış mıydım şimdi?- bu sözleri söyledi. Bana sinirlenmişti… Yüzüme bakmamıştı bile. Yatmakta olan çocuğu kontrol ediyordu. Yanaklarımın alev alev yandığını hissedebiliyordum. Kafamı yana çevirirken gözlerimin dolduğunu fark ettim. Ağlıyor muydum? Sadece biraz üzülmüştüm o kadar. Adrian’in böyle davranmasına moralim bozulmuştu. Gerçi benim suçumdu, yine küçük çocukluğum tutmuş etrafta gezinmiştim. “Hadi gel. Odama gidelim en iyisi.” Gülümsedi ve saçımı okşadı. Bense kafamı biraz öne eğdim gözlerimi görmesin diye ona bakmadım. Peşi sıra yürürken elimi gözlerime götürdüm. Neyse ki tam ağlamamıştım. Bir kapıdan çıkarken Adrian’a döndüm. Çocuk işi hakkında bir şeyler söyleyecektim. Ama siyah ceket giyen adamı görünce hepsi aklımdan uçtu gitti. Adam bana sert bir bakış atınca adeta içim dondu. Gözleri kıpkırmızıydı. Kafasını sallarken siyah uzun saçları da uçuştu. Az önce çıkmış olduğumuz şu odaya girdi. Öylesine bakakalmıştım. Tam adama seslenmek üzereydim ki Adrian’in uzaklaşmış olduğunu anlayınca arkamı dönüp onun peşi sıra yürümeye başladım. Bu hastanede bir daha kaybolmayı istemiyordum açıkçası.

Sonunda şu şapşal doktordan kurtulmuştum ve Eyes’in odasına doğru ilerliyordum. Ya da ben öyle sanmıştım. Tam Eyes’in odasının oradaydım ki o adam odadan çıkıverdi. Aniden hemen öteki koridora doğru ilerledim. Saklandım. Sonsuz ömrüm boyunca bir insandan saklanabileceğim aklıma gelmemişti. Gerçi eskiden bizi kazıklarla kovalayanlardan saklanırdık ya. Sanırım teknoloji ilerlediğinden ve insanların eski hikayelere inanmamaya başlamasından sonra oldu bu. Artık kaçmam gerekmiyordu, tabii bu öyle bir kaçış değildi. Bu adamdan saklanma nedenim iri ve öldürmeye hazır kazıklar yerine dayanılmaz sorular ve beni buradan atabilme riskiydi. Hemen ardından şu ‘sarışın çocuğun o odadan çıkması beni şaşırttı. Burada çalışmıyordu değil mi o çocuk? Küçük sevgilisini sürekli ayağının altında dolaştırmak hoşuna gidiyordu belki de. Sırıttım aklımdan geçen tamamıyla kötü düşünceyle. Benim Eyes’e yaptığımı bu adamın o çocuğa yapıyor olması komik gelmişti belki de. Acaba o çocuk kendi isteğiyle mi birlikte oluyordu. Eyes o derece olgunlaşmamıştı daha. Direniyordu kazadan önce bile. Her neyse. Çocuk bir an için beni gördü. Endişeyle baktı bana sanki onu yiyecekmişim gibi. Belki de saf sezgisi vardı onda. Zararlı biri olduğumu anlamıştı. Başımı salladım işaret verircesine. O ise hiçbir şey yapmadan doktoru kovaladı. İlginç. Sonunda o ikisi koridorun sonuna giderken ben odaya daldım. Eyes orada bir ölüymüşçesine yatıyordu yahut bir vampirmişçesine. Ona baktım hüzünlü bir tavırla. Biraz da olsa kendimi suçlamam kafamı rahatlatıyordu. Elimi yanağına doğru götürdüm. Adini fısıldadım kulağına doğru sakin bir ses ile “Eyes…”.

Bunun olmasına nasıl izin vermiştim ben sanki? Olamaz, olamaz… Yüzümü ellerimle ovuşturdum, sanki uykum varmış uyanmaya çalışıyormuşum gibi. Oysa uykum çok az arayla gelirdi. Ve şimdide yoktu. Odadaki bekleme koltuklarından birine ilerlerken tüm bu olanların hayal olmasını diledim. Aniden kulağıma gelen hafif bir kıpırdanma sesiyle ona döndüm. Gözlerini açıyordu. Sonunda! Bir iki adim yaklaştım. Hemşire filan çağırmalı mıydım? Sonuçta bu odaya izinsiz girmiştim. Şu baş belası doktorunda gelmesi çabası. Düşününce şu an kimseyi çağırmamak mantıklı geldi. “Nerdeyim ben?” Gülümsedim ancak elbette bu tamamen sahte bir gülümsemeydi. Öylesine sahteydi ki dışarıdan biri bile anlardı bu sefer. Aslında içim yanıyordu, vampir olduğum ilk günkü gibi ölüyordu. Eyes… Onu bu durumda görmek o kadar üzücüydü ki. Onun sorusuna cevap olarak ben de mırıldanarak cevap verdim. “Hastanedesin.” Elimi saçlarına götürdüm. Korkabilirdi yeniden, çok yavaş hareket ettim. “Ne oldu bana?”Tabii ki merak edecekti. Peki, ne demeliydim şimdi? Kısaca cevap verdim zaten öncesini bildiğini düşünerek. “Eyes, hastanedesin çünkü merdivenden yuvarlandın.” Elimi başından çektim. Başucuna çöktüm. Elini tuttum. “Çok endişelendim Eyes. Seni biran önce buraya getirdim.” Elini sıktım yavaşça. Diğer elimle yeniden saçlarına dokundum. Bu sefer onları gözlerinin önünden çektim. Mavi gözlerine baktım. Gözlerimin kırmızı olması nedeniylede çoğu zaman bakışlarım sert görünürdü. Ancak bu sefer gerçekten daha huzurlu biçimde bakıyordum kesinlikle.

Elimi geri tepki olarak sıktığında heyecanlandım. Neden bunu yapmıştı ki. Neden çekmemişti elini? Benden nefret ediyordu sonuçta o. Ona istemediği şeyleri yapmıştım. “Şey… Kızma ama…” Ne? Ona bu haldeyken kızamazdım ki. Elini yavaşça bıraktım bu sözü duyunca. Benim kızma hakkim yoktu. Onun vardı. Şimdi ne isteyecekti. Aklıma ilk gelen burayı terk etmem oldu. ‘Kızma ama seni yanımda istemiyorum.” Diyebilirdi. Derin bir nefes aldım. Sanırım böyle demesini o kadar bir ‘kesinlik’ düşüncesi ile bekliyordum ki devamı çok daha farklı gelince biraz şaşırdım. “Acaba sen kimsin? Ayrıca neden düştüğümü biliyor musun?” Nasıl yani? Beni hatırlamıyor muydu? Düşüşünü hatırlamıyor muydu? O son yanına gittiğim eski evi hatırlamıyor muydu? Birlikte oluşlarımızı da mı? Bu gerçekten büyük bir afallamaydı benim için. Kendimi bir an bomboş hissettim. Omuzlarımdan büyük bir yük kalkmıştı sanki. Aklim hemen terk etmemi ve hastaneden çıkana kadar onu görmemem konusunda ısrar ediyordu. Sonuçta beni hatırlamıyorsa hakkımda kötü bir şey anlatamazdı. Ama uzun süredir unuttuğum bir tarafım buraya gelme nedenimin onu susturmak olmadığını söylüyordu. Ve şu an bu ikinci yanım ağır basıyordu, onun yanındayken. “Peki benim kim olduğumu biliyor musun?” Ah demek hatırlayamadığı tek nokta ben değilmişim. Buna inanamıyorum. Hiçbir şeyi hatırlamıyordu demek ki. Yavaşça onun yanına yaklaştım yeniden. Elimi onun şaşkın, tedirgin ve hiçbir şey bilmediği için korkan gözlerine götürdüm. Öncelikle son sorudan başladım. Doğru olan buydu bunu bilmeliydi. “Sen Eyes’in. Eyes Rutherford.” Her şeyi bir anda yüklemek istemiyordum bu zavallı çocuğa. Mesela ailesinin hikayesini şimdi bilmesine gerek yoktu yahut benim kana susamış bir vampir olduğumu “Ben ise… Ben ise Raymond Grosvenor.” Tedirgin bir biçimde durdum. Şimdi ne demeliydim. Hangi sözler daha doğru olurdu. “Eyes, benim için çok ama çok önemlisin. Hatta o kadar ki bu kazayı yaşamadan önce bunu ben bile bilmiyordum.” Durdum. Bunu sindirmesi epey zor olacaktı. Ancak az önce dediklerimin yalan olmadığını içten bilmek benim için çok daha zordu. Uzun süre sonra kanını sevdiğin bir çocuğa duygularımı veriyordum. Her neyse. “Eyes ben aslında senin için sadece bir İngilizce öğretmeniyim…” bu arada Japonya’da olduğumuzu da öğrenmesi gerekliydi. “… ama sen benim için her şeyi ifade ediyorsun. Beni anlayabiliyor musun?” Ayağı kalkarken ondan uzaklaştım. Tepkisi ne olacaktı? Bağırabilirdi. Reddedebilirdi. Onun yapacağı her harekete hazırdım, en azından öyleyim sanıyordum. Odayı terk edecektim. Bugünlük onu bu derece yormak yeterliydi.

Tepki vermemesi gerçekten ilginçti. Belki anlayamıyordu bekli de anlamak istemiyordu. Gözleri bana karşı boş bakıyordu. Oysa bağırmasını tercih ederdim. Ne olmuştu ona? Hafızasını kaybedince duyguları da mı silinmişti? En azından acı ve korku… “Şey… Şimdi ben seninle mi yaşıyorum?” Ben de bir an ona boş boş baktım. Neden böyle düşünmüştü ki şimdi. Farklı bir sürü şey düşünebilirdi oysa. Nerden varmıştı bu sonuca? Bu boş boş bakmak bir hastalık gibi ondan bana geçmişti. Cevap veremedim. Ne diyecektim ki zaten. Konu ailesine gidecekti. Sonra tekrar bana dönecekti. Sonra da bu Japonya’ya ve en son yine bana. Az önceki sözlerim onun için bir şey ifade etmemişti demek ki. “Yani düştüğümde…” bir an da durması bir şeyler hatırlattığını sandırdı bana. Yorulmuşta olabilirdi. Ya da vazgeçmişti her şeyden, geçmişinden. Elini yavaşça bana uzattı. Daha da çok hareket etmesi ona zararlıydı. Elini tuttum ve yeniden eski yerine doğru indirdim. “O kadar uzağa gitme. Seni önceden sevmemiş olabilirim ama belki şimdi severim. Lütfen bırakma beni.” Elini tuttum çok sıkmadan. Seni bırakmayacağım anlamında başımı sağa sola salladım başucuna otururken. Derin bir nefes aldım. Ne diye bu kadar gerilmiştim ki şimdi? Zaten her an bir hasta bakicinin içeri girmesi an meselesi olabilirdi. Ama şu an onun yanında kalabildiğim her saniye benim için çok değerliydi. “Öğrenmek istediğin her şeyi sorabilirsin.” Evet, bunu yarım bıraktığı sorusu için söylemiştim. “Merdivenden düştün çünkü benden kaçmaya çalışıyordun.” Bunu gayet sakin bir tonda ve yüz ifademi değiştirmeden söyledim. Belki de o konuda, yani seksten kaçtığı için kendimi suçlu bulmamamdandı bu. Son söylediğini düşündüm. Her şeyi öğrendikten sonra beni sevebilecek miydi gerçekten. İmkansız geliyordu kulağıma bu. Eskisi gibi nefret edecekti sadece. Yeniden ona çevirdim bakışlarımı. Gözlerimi sert bir biçimde üzerine dikerken bekliyordum. Neyi beklediğimi bilmiyordum açıkçası. Sadece bekliyordum, söyleyeceği herhangi bir sözü, yapabileceği her hangi bir mimiği yahut tepki olarak vereceği bir hareketi.

Sıcak ve yumuşak elini yanağıma koydu. Başımı ona çevirdim. Gözleri rahatsızlıkla bakıyordu bana. Sanki hatırlamak istiyordu ama istemiyordu. Onun zihnini okuyamıyordum tabii. Sonuçta onun kanını içmiştim. Ancak onun düşüncelerini okuyabilmeyi çok isterdim şuan. Onu bir anlayabilseydim istediği gibi davranabilirdim. Onu mutlu ederdi bu. Ama yapamıyordum, çaresiz hissettim kendimi. Kaç kere böyle hissetmiştim ki hayatımda. Ama şu dakika onun için hissediyordum. Benim içim çok değerliydi. “Olsun. Şimdi kaçmak istemiyorum.” Ayni şekilde elimi onun yanağına koydum bende. “Eyes…” bu kadar erken konuşması beni rahatsız ediyordu. Şuan da onun gözünde bir kahraman olabilirdim, onu gözeten tek kişi, onu kazadan sonra getirmiş olan adam… Ama gerçeği öğrendiğinde ne olacaktı. Birine bu kadar çabuk güvenmesi hem de hafızası yok iken, büyük bir hata değil miydi? Şimdi de onun için mi… Ah her neyse. Bu kişi ben değil başkası olsaydı çok kötü olurdu. Saçma düşüncelerimden kurtulmak için gözlerimi kapadım. Sözümün devamını da getirememiştim böyle. Şimdi ne olacaktı. Ayağa kalkarken yüzümü onun ellerinden kurtardım. Havada kalmaması için iki elimin arasına aldım elini. Ona doğru eğildim, dudaklarına doğru eğildim. Kendi dudaklarımı onunkilere yapıştırdım aniden. Tepki vermesine zaman bırakmamak için bastırdım kendimi. En azından bir süreliğine. Hemen çekildim geri, bu yaptığım çokta iyi sayılmazdı çünkü. Sonuçta hafızası olmadığı için bu onun gözünden ilk öpüşmemiz olmalıydı. Doğrulurken elini bıraktım. Saçlarını okşadım sakin bir tavırla.

Şaşkın bakışlarındaki bir tepkiyi arıyordum adeta. Ancak o sadece şaşkınca bakmaya devam ediyordu. Yanaklarının yavaşça pembeleşmesi dikkatimi çekmişti. Utanmış mıydı yani? Bunca zaman sonra… O saf duygularını saklayan Eyes değil miydi? Belki de hafıza kaybı yüzündendir. Elini de dudaklarına götürmüş az önceki öpücüğün ne kadar gerçek olduğunu düşünüyordu her halde. “Bu ne içindi?” Hadi ama… Hafızası gitmişti gene de bir öpücüğün ne anlama geldiğini unutmuş olmazdı. Niye soruyordu? Hislerimi öğrenmek içindi belki de. Cevap vermedim. O da bir süre sustu. Düşüncelerini toparlamaya çalışıyordu sanırım. Ben de öyle, sonraki dakikalarda ne yapsam diye düşünüyordum, ne demem gerektiğini de.biraz mutsuz gözüküyordu ama elini yeniden bana doğru uzattı. Onu bırakıp gitmemi istemiyordu, zaten kimsesi yok iken onu hasta ve hafızası kayıp halde terk edemezdim.
“Sen beni öptüğün için mi senden kaçtım?” ne masum bir soruydu bu. Masumluğunu eskisi gibi kibirliliği arkasına gizlemiyordu artık. Ne demem gerektiğini bilemedim. Sen istemediğin halde sana sahip olmaya çalıştığım için mi kaçtın diyecektim yahut bir vampir olduğum ve senin kanını emdiğim için mi? Şu an beş yaşındaki kadar masum sorularına bu şekilde cevap vermem onu şoka sokabilirdi. Ama bu soruyu yönelttiğine göre benden bir yanıtta bekliyordu. Onun ki kadar masum konuşamamaktan korktum ve yeniden başucuna çökerken bir süre sessiz kaldım. Derin bir nefes alırken düşünceli bir biçimde kafamı kaşıdım. “Keşke her şey bu kadar olsa.” Diye mırıldandım. Yine düşüncelerimden birini seslice ifade etmiştim. Ama bu bir tür cevapta sayılabilirdi. Ne düşünüyordu benim hakkımda acaba. Önceden korkunç bir kan emici olarak düşündüğü ben… Eski Eyes olsaydı ona anlatmak çok daha rahat olurdu. Ama şu an bu karşımdaki çocuğun aklini yeterince karıştırmıştım bugün.
“Bence bugünlük bu kadar yeter. Şimdi biraz dinlen.” Evet, belki daha sonra… Açıklama yapmak daha kolay olurdu. Henüz hemşireye bile görünmemişti ki, şu an durumu iyi gözükse bile –hafıza kaybı durumu hariç- yine de kontrol edilmesi iyi olurdu. Saati düşündüm bir yandan. Belalı güneş doğduktan sonra çok duramazdım. Gerçi bir binanın içinden bana zarar gelemezdi yine de olabildiğince karanlık bir yerde kalmalıydım. Derince nefes aldım iç çekercesine. Olaylara bak, her şey arka arkaya gelmişti resmen.