Rp - Adrian Thomas&Akita Nakamura 2

Yavaşça bana dönüp konuşmaya başladı. Yüzünde az da olsa bir sıkılmışlık ifadesi vardı. Belli ki sürekli bana bir şeyleri açıklamaktan yorulmuştu ve arkasını döndüğünde rahatça gidebileceğini düşünmüştü. Vazgeçer gibi laflar ettikten sonra açıklama yapmam gereksiz bir şeydi zaten. Bir adim geriye çekildim o konuşmaya başlayınca. “Seni anlıyorum fakat işlemlere yarın başlasak? Bugün iki ameliyat yaptım. Yorgunum. Aslında seninle olursam direk uyurum. Onun yerine birlikte bir şeyler yapalım. Mesela şuan kahveye ihtiyacım var. Aynı zamanda dosyalar beni bekliyor. Sende aşağıya gelip bana eşlik edebilirsin.” Bana doğru konuşurken ben kafamı kaldırıp ona bakma cesaretinde bulunamadım. Üzülmüştüm açıkçası, çünkü davranışlarımla onu bile vazgeçirmiştim. “Yarın erken kalkarsın olayı hallederiz.” Büyük ihtimalle içten içe bana kızıyordu. Hem de çok! En iyisi onu rahatsız etmemekti. Aşağı onunla inmem ve eşlik etmemin ona bir yararı olmazdı sonuçta. Kalan işleri varsa halletsin. Ayrıca kahve içmek düşüncesi beni oraya gitmekten alıkoyuyordu.

Bir iki adim daha geri attıktan sonra fısıldarcasına konuştum. “Hayır. Yorgunum. İzin verirsen biraz dinlenmek isterim.” Yatağa doğru ilerledim ve kendimi bıraktım. Tanrım! Gün nasıl geçiyordu böyle. Önce evine taşınmamı istemişti şimdi de evlenmek ve bir çocuk yapmak. Şimdi olmaması daha iyiydi çünkü böyle düşündükçe gerçektende hızlı gidiyorduk. O hayati bu şekilde yaşamayı seviyordu kim bilir. Aşağı inip kahve içecek ve dosyalarını kontrol edecekti ha? Yine aklıma çok kahve içtiği düşüncesi geldi elbet. Yorganı kısa bir boğuşmadan sonra kafama kadar çektim. Çok uykum yoktu aslında ama aşağı inip boş boş durmak istemiyordum. Gerçi ev büyüktü ama burada ne yapabileceğimi henüz bilmiyordum. Ayrıca yapım gereği dışarıda olmayı seven biriydim. Kapalı ortamlar pek bana göre değildi. Sonra aklıma yarın erken kalkıp ‘olayı’ yapabileceğimizi söylemişti. Oysa yarin işe uğramam gerekliydi. Yorgan hala kafama kadar çekilmiş bir vaziyetteyken yatağın içinde döndüm. Böyle durmamın sebebi kendimi havasızlıktan öldürmek değil aslında. Bunun sebebi eğer o halen kapıda duruyor ise yüzümü görmemesiydi. Çünkü hafif üzgün ve düşük yani hayal kırıklığına uğramış yüzümü görmesini istemiyordum. Yoksa beni mızmızcılardan biri sanabilirdi. Ve sanırım şu an biraz öyleydim de.

out: sinavlarim başliyor. bu iki hafta pek giremem T^T

out: devamini nasil yapalim o_O bağlayalim artik bir şeylere.

out: olabilir. Ray de Eyes'in kafasini kirmiş olsun onun için gelsinler hastaneye. Bir de benim çocuk hamileyken öğrenmeli denek için kullanildiğini o__o o nasil olacak?

out: başim ağriyor bugün olmaz git sen yaz senin hastanen xD