Arka Bahçe

Dışarı çıktığımda çevrede pek öğrenci olmadığını gördüm. Bende bunu yürüyüş yapmak için kullanmaya karar verdim.
Daha birkaç adım atmamıştım ki kenarda, sabah bana çarpan kızı gördüm. Mafya tipli onu sıkıştırmıştı ve sarsıyordu. “Kahretsin. İş yine bana düştü.”
O tarafa doğru yürürken, beni kurtaracak bir plan yapmaya çalışıyordum.
-“Hey, sana kızı rahat bırak demedim mi?”
Sanki ona bir şey yapabilecekmişim gibi bir de sert konuşuyordum. Evet, sabah ki düşünceme katıldım. Ben delirmiştim.
-“Bas git. Seni alırım ayağımın altına.” Yutkundum.
-“Bu zor işte!” dedim ona yaklaşırken ve kimsenin beklemediği bir şey yaptım. Yüzüne yumruk attım. Boş bulunmasıyla kafası yana doğru savruldu. Kıza dönüp:
-“Git.” dedim.
Kız arkasına bakmadan kaçtı. Ve daha ben ne olduğunu anlayamadan ayaklarım yerden kesildi. Beni yakamdan tutarak havaya kaldırmış ve duvara yapıştırmıştı.
-“Derdin ne senin?”
-“Ben…”
-“Canına mı susadın?”
-“Aslında…”
-“Kes! Duymak istemiyorum.”
-“Ama…”
-“Bana yaptığın bu saygısızlığı ödeyeceksin.”
Arkadan gülme sesi duyunca bakışlarım oraya çevrildi. Rengimin uçtuğunu fark ettim. İki adamı vardı kenarda bekleyen. “Onları nasıl görmedim.” Diye düşünürken, adam beni ders kitabıymışım gibi kolunun altına aldı. Kurtulmaya çalışıyordum ki bu boşuna bir denemeydi.
Ne olduğunu anlayamadım ama kendimi büyük bir masanın üzerine atılmış halde buldum. Bakışlarım camı aradı ve buldu. Hala bahçenin içindeymişiz gibi görünüyordu.
-“Burası benim özel yerim.” Dedi bana yaklaşırken. Adamları kenarda duruyordu.
Kaçmaya çalıştım ama adam beni bacaklarımdan tutup kendine çekti. Neredeyse iki bacağımın arasına yerleşmişti. “Kahretsin.” Diye mırıldandım. Adam beni yakamdan tutup hafifçe kendine doğru çekti.
-“Kadınları aşağılamanın bir sürü kolay yolu var. Dövmek de buna dâhil. Fakat erkekler o kadar kolay aşağılanmaz.”
Neden bahsettiğini anlamamıştım ama birazdan bana yapacaklarıyla ilgili olduğu bariz bir şekilde belliydi.
-“Kadınlarla erkeleri aşağılayan ortak şey ne biliyor musun? Tabi bu genelde erkeklere yapılmaz ama ben yapmanın yolunu da buldum. Bu şey tecavüzdür.” Dedi ve gürültülü bir kahkaha attı.
Rengimin uçtuğunu görünce daha çok güldü.
-“Evet. Anladın sen onu.”
Ona vurmaya çalıştım ama o gömleğimi yırtarak beni daha çok korkuttu. Omuzlarım açıkta kalmıştı. Adamın yalandığını gördüm. Ona tekme atmaya çalışıyorum lakin bana çok yakında durduğu için yaptıklarım boşuna oluyordu. Adamın yüzü bana yaklaştı. Yumruğumu savurdum. Adam gülerek iki bileğimi bir avucunun içine aldı. Tekrar üzerime doğru eğildi.
Tam o sırada kapı açıldı. Kimin geldiğini göremiyordum önümdekinin cüssesinden. Adamlarını gelene doğru yolladı.

“Kayboldum.” Diye düşünürken, yardım bulabilme umuduyla bir kapıyı açtım. İçerde birkaç kişi vardı. Masanın başındaki adamın bir baş hareketiyle iki adamı yanıma geldi ve ben ne olduğunu anlamdan beni içeri soktular. Kapı arkamızdan yavaşça kapandı.
İki adamı beni masanın üzerine oturttular. Çevreme bakındım. Hemen yanımda masanın üzerinde yatmakta olan genci tanıdım şaşkınlıkla. Yarı çıplak yatıyordu. Ellerini, onun neredeyse üzerinde duran adam tutuyordu. Herkes bana baktı. Lider adam:
-“Ne işin var burada?” dedi.
-“Kayboldum.”
Lider iki adamıyla bir şeyler konuştu. Tam olarak anlamadım çünkü gözlerim yanında yatmakta olan çocuğa çevriliydi. O da bana baktı. “Ela mı?” diye düşündüm.
İkimizde bakıştık. Bakışlarımız anlaştı. Yüzümü konuşmakta olan iki adam çevirdim. Bu sırada liderin son sözünü duydum:
-“Sizindir.”
Bununla beni kastettiğini anlamak için dahi olmaya gerek yoktu. Adamlar bana yaklaşırken “İyi ki de savunma sporlarına ilgim var.” Dedim kendi kendime.
Sonra bana ilk yaklaşana tekme attım. Masandan aşağı inip boş bulunmuş adamın suratına vurdum. İkisi de kendine gelince, duruşumu aldım ve onlara doğru atıldım.

O çocuğun iki adamın hakkından geldiğini görünce şaşırdım. “Keşke bende savunma sporu bilseydim.” Derken kendi kendime, adamlarına bakmakta olan lidere vurdum. Başı yana doğru savruldu. Kendimi hızla yere attım. Kaçmaya çalışmaktan epeyce yorulmuştum bu yüzden oturduğum yerde kaldım kısa süre.
Beni kurtaran çocuğa baktım. “Bu bizim sınıfa yeni gelen çocuk.” Ağzım şaşkınlıkla açık kalmıştı. Adını düşündüm. “Adı Yujiro olmalı.” Onun adını neden bu kadar çabuk hatırladığımı kendime sormadan ayağa kalkıp yanına gittim. Şimdi ayakta sadece liderleri kalmıştı. İkimizin de kendisine baktığımız görünce Yujiroya hitaben:
-“Neden benim ekibime katılmıyorsun?” dedi.
Yujiro başını olumsuz yönde sallayınca, kendi adamlarını sürükleye sürükleye odadan çıkardı. Kapı arkasından kapanınca ona baktım.

Adamları indirmek kolay olmuştu. Liderlerinin bana yaptığı teklifi duyunca şaşırdım. Başımı olumsuz anlamda salladım ve adam çıkıp gitti.
Artık odada yalnız kalmıştık. Bana bakıyordu. Bal rengiydi bu sefer gözleri.
-“Adın ne?” dedim ona. Gözlerimi yırtılmış gömleğinden görünen vücudundan ayırmaya çalışıyordum.
-“Akito. Senin ki Yujiro değil mi?”
-“Evet.”
Sessizce durduk. Ona gülümsedim ve ceketimi uzattım.
-“Okulda bu halde gezinemezsin.”
O da bana gülümsedi ceketi giyerken. Biraz kısa olmuştu fakat en azından çıplak görünmüyordu.
Onun teşekkür ettiğini duyunca, sormadan edemedim.
-“Senin gözlerin renk mi değiştiriyor?”

Bu soruyu soracağını tahmin etmiştim. Yinede tahmin etmediğim şeyler de yapmıştı. Ceketini bana vermek gibi. Ondan biraz daha uzun olduğumdan kısa olmuştu fakat dolabımdaki giysilerime ulaşıncaya kadar idare edebilirdi. Teşekkür ettikten sonra sorulan o klasik soruyu duydum.
-“Senin gözlerin renk mi değiştiriyor?”
-“Evet.” Dedim sakinlikle. Ve ona anlatmaya başladım.
“Duygularıma göre renk değiştiren gözlerim var. Mutlu olduğumda yeşil, ağladığımda gri, kızdığımda siyah, korktuğumda kahverengi, normal durumlarda açık mavi, rahatsız olduğumda ela, şaşırdığımda bal rengi olan gözler. Bunları bana dadım söyledi.”
Şaşkınlıkla bana baktığını görünce:
-“Ben gözlerimi göremiyorum. Aynaya baktığım da sadece beyazlık görüyorum. Göz bebeğimi filan göremiyorum. Onun yerinde sadece beyaz. Bomboş bir beyazlık! Çocukken gözlerimin beyaz olduğunu sanırdım. Ama insanlar sürekli “Gözlerin ne güzel yeşil. Ne güzel kahverengi, ne güzel ela.” Derlerdi. Sonunda dadım bana bunu açıklamayı seçti. Öğrendiğimde çok şaşırmıştım. Dadım bana bu konuda pey şanslı oluğumu söyledi. Fakat ben sadece bir renk olmasını tercih derdim.”
-“Dadı?”
Onun sesini duyunca anılarımdan sıyrıldım.
-“Beni dadılarım büyüttü. Ailem hep çalışırlardı ve uzaktaydılar. Ya da bana öyle anlatılırdı."