Rp - Raidon Yukio&Lee Hong Ki

içeri girdiğimde sıcak bir yer olduğunu anlamıştım buranın ilginç bir kokusu vardı biraz valilin biraz kahve karışımıydı .... içeri girdim selam verdim kimse selamımı takmamıstı kafe haylı kalbalktı yerin sahıbı beni görünce gülümseyıp yanıma yaklastı
" hoşgeldin bizde seni bekliyorduk gir içreride iş arkadasınla tanıs " cvp vermeden sırttım bu işi istıyordum içeri yavas adımlarla ilerledim içeri kafamı daldırım izin istedim" özür dilerim girebilirmiyim" cevabı beklıyordum adam hala cevap vermemişti ya işini çok önemsıyor yada sesim hosuna gıtmedı hala beklıyordum saygısızlık etmek ıstemıyordum cunku...

içeri yavaşça girdim çocuga dikkatlice bakınca bay ego kralı oldugunu fark ettim ne yani şimdi bu adamın altında mı çalışacağım ? galiba kabullenmeliydim patron sözlerini bitirince kısabir iç çekip "evet " dedim yemek yapmamam onlar için daha ıyı olurdu yaptıklarımı kımse yemezdı ama bir gün yemeklerim çok beğenilecek eminim....... biraz sıkılmıştım işin aslı bu işe ihtıyacımda vardı "o zamn sorun yok akito sana anlatır herşeyi şimdi benim içeri dönmem gerekıyor" dedi ve sıkıntıyla gülümsedim içeri gidince patron adını yenı öğrendiğim bay ego kralının söze başlamasını beklıyordum ...
Acaba dalgamı geçecekti yoksa tanımamazlıktan mı gelecektı gerçı böyle bir ihtımal olamazdı ama bana eziyet etmesi hiçte düşünülmeyecek bir durum değildi ...nede olsa ondan daha zekıydım (out: hıh yesınler zekıymış:D)

söylenen emre itaat ettim önlüklerden mor olanı alıp giydim ve yavas adımlarla tezgaha ilerledim şeker hamuru ıle ugrasıyordu.
hamurun dibine kadar girerek baktım şeker hamuru nasıl yapılır bilmıyordum acıkcası
"ne yapmam gerekıyor ?"dedim sakınce onu izlemeye koyuldum cevabını beklerken yavaşça hamurdan minik taneler yapıyordu inci dizecekti anlaşılan krem renkli hamus elınde mukemmel denecek şekılde şekıllenıyordu böyle bir çocuğun pasta yapması ilginçti ve ona bu işin bukadar yakışması daha ilgınctı .
bir şey söyleyecekmiş gibi bana döndü onu merakla izlememe kızmış olabılırmiydiki?.......

elini yanağına götürüp silince bana dönüp gülümsedi göründüğü gibi değildi aslında çok sevimli olmuştu böyle "Bana şu kağıttaki yeni siparişleri okur musun? Ayrıca şuradaki tabağıda istiyorum." yavaşca kagıda yoneldım ve okumaya koyuldum hepsi fransızcaydı illahlah ettim ben daha ingilizceyi okuyamıyordum doğru dürüst "............. kruvasan ,landüşe ohhh vaz geçtim bunların nasıl telaffuz edıldığınıde yazmamız gerekmiyor mu?" mızıkçı olmay baslamıstım galıba ama doğruydu tabagı tezgahın kenarına koydum ve kagıdıa davlumbazın ustune yapıstırdım , yenıden iş gelene kadar işlerim bitmişti , acaba yemek yapmama yada yardım etmeme nezamn izin verilecekti? ...... hiç değilse şekil dahı yapamazmıydım ?....

"hey beklesene dur hemen gitme" belki haycan yapıyordum ama bir ascı asla pasaklı gidemezdı yoksa mutfagımız pis fılan sanırlardı saskın saskın bana dondu ne istıyorsun bakısı attı hiç tereddut etmenden yanagındakı çkolata artıgını yavas bir dokunusla sıldım hala saskındı " hey pasaklımısın mıllet pis bir ascı oldugunu sanacak "
ilgıncti gözlerının rengı degısmıstı sankı yada benmı fark etmemıstım bu renk oldugunu ;bıraz gulumsedım arkamı dönup tabagı aldım ve ve ona bakıs attım acayıp sasırmıstı bukadar sasırmasına ne gerek vardıkı ortaksak eger yardımlasmamız gerekırdı ..... onu takıbe koyuldum...

gerçekten yardım etmemi istiyordu kızların ona uzattıgı kagıdı gormedıgımı sanmasın tılkı bu ısı sırf hava olsun diye yaptıgına eminim "gerçekten yardım mı etmemei istiyorsun ?" biraz durdu sen aptalmısın ne dediğimi anlamıyormudun gibilerinden baktı hemn durumumu toparlamalıydım "yani ya beceremessem " hemn toparlayıp onun ellerındeki boşlarıda alıp içeri girdim çalışkan bir profıl çızmeye calısıyordum .... yasasın pastaya yardım edecegımmm....
cok sevınclıydım bu galıba her tarafıma yansıyordu .....

ahh onun hızına yetısemedığımı belli etmemeliyim söyledikelrini eksiksız ve hızlı bir şekılde yapıyordum en son yaptığı kremayı çırpmamı istedi onu yapmaya koyuldum .. derken içerden bir gürültü koptu bu ses tanıdıktı hemde çok onun ne işi vardı burda " bu neeeeeee........ siz nasıl bir lokantasınız... içinden saç çıkan yemekleri önümüze koymaya nasıl cürret edersiniz..."ve daha sayamadığım bir çok cümle byul nekadarda değişmişti o çocukla takılalı benim saf temız byulumn yerını alan kız acımasızdı bu sesleri duyunca elimizdeki işleri bırakıp ıkımızde bırbırımze baktık akıtoyla anlaşmış gibi içeri yürüdük ve byul du bu tahmınim doğruydu başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü ..
elindeki tabağı gösterip bağırıp çağırıordu ve anladığım kadarıyla sac kızıl kahveydi kendimden utanıyorum daha hiç birseye karısmadan berbat edebılme yetenegımı burdada kullanmıstım kovulacagım bellıydı byul beni fark edince bagırtısı tekledı bana donup "sen...." dedi sonra durup "sen aşcı olamssın, buranın saglıga dıkkat etmeyen yemek yapmayı bılmeyen aşcısı kım cabuk soylesın bu rezaletı" asıl rezalet olan yenı halıydı onu tanıyamıyordum tum cesaretımı toplayıp "
"hey sen kim olduğunu sanıyorsun!!!!!! bir sorunun varsa gel konus !!!hem hakaret edemessın ascımıza !!!" bütün cümlelerı hıncla öfkeyle ve bagıra carıra tukurdum yuzune mıllet onun yaygarasına degıl artık bana bakıyordu yaptıgımdan utanmıyordum utanması gereken oydu

tüm olanlara alttan almalarına ragmen hala huysuzca davranıyordu kendını rezıl etme ustası olarak yetıstırmıs olmalı bu cocuk onu , gozlerımn doldugunu fark ettım .

bana baktıgını da fark edınce kafamı gururlu bır şekılde yukarı kaldırdım amacım damlalarımn dokulmesını engellemektı .

sakınce "bu sac benım, olanları benım halletmem gerekır " gözlerimi byula dıktım kimseden ses çıkmamıstı anlasılan benım halletmemı beklıyorlardı ascıbası:"hallet bakalım " dedi sıkılmıs gıbıydı ve mıllet dagıldı uzun zamndır byulla konusmamıstım umarım eskı byulun kırıntıları hala duruyordur.

yavasca yaklasıp "byul beni dinle lütfen, senden tek bir isteğim var eger kabul edersen her ne istersen iste yapacağım ve............ zaten ben herzaman senın istediklerini yaptım ..." son kelimelerim aglamaklı cıkmıstı kendımden nefret edıyorum byul gozlerını ban dıktı bu bakısı bılıyordum bu pişmanlığın bakısıydı

"senden yanlızca gitmeni istiyorum, eğer beni birazcık bile umursuyorsan ...lütfen" ellerini iki yanına sarkıp boynunu hafıfce eydı ve restorandan cıktı bunu beklemıyordum ama olmustu demekkı gercekten pişmandı O çıkınca gözler bana dıkıldı bos tabakları toplayıp arkaya gectım arkamdan meraklı gözlerle akıto girdi .

Kimseyi umrsayacak durumda degıldım cıkcısta yıyecegım dayagı dusunuyordum o cocuk bunun haberını almıstır ve gelecegıne kendım kadar emınım ......

sesi acıyormuş gibiydi aşçı başıın sesi ise bir hayli sinir bozucu ruh hallerıde seslerıne yansıyor ve benim sesim benim sesim yok ..... kafamı çevirip yememi söylediği pastaya baktım tatlı sevmezdim ki , bunuda söyleyemezdim
söz açmak için bekliyormuş gibi davranıyordu...
sessizce iki çatal çıkardım zorlukla ve umursamaz bır tavırla kremasından bıraz aldım sevmedıgım halde yavas yavas ,agzımdaki tadın dagılmasını bekledım
o sormadan söze ben başladım soruyu nasıl sorarım dıye kıvranıyordu "tamamen tesaduf .....gercı cok fazla bu .." duraksadım " bir iyi arkadasım aramızda husumet var ,benim sözümü dinlerdi yardımım olsun istedim "uzun bır cumle olmustu ve tatlı tadı damagımı yakıyordu nefes aldım"sac benım sacımdı bu acıkca bellıydı sizi zor durumda bırakmak istemedim"
ondan bir cevap yada baska bır soru beklemıyordum gerekenı soylemıstım artık anlatabılırdı işcılere ve kımsenın hakkımda konusmasınıda umursamıyordum zaten kovulmadan ben bırakmalıydım, gidip halletmem gereken bır ıs vardı
çatalı yavasca bıraktım önlüğümü çıkardım eminim,
daha fazla sorun cıkartmamam lazımdı kimseye ben baslı basına sorundum her zaman
"okulda görüşürüz patrona iletirsin üzgün olduğumu hijyene dıkkat etmeyen bır kalfa olmaz !" dedim ve gülümsedim yalanım hazırdı sac benım sacım,
gercı bu dogruydu ama gıdısımn sebebı bu degıldı o çocukların buraya gelmesını ıstemyordum budaha kotu olurdu ve baska bır ıs bulmam cok kolay olmasada ıdare ederdım... yavasca arkamı dondum...

elimi kafama attım ve elime gelen yapıskan cıvık ve sıcak olan pasta artıgıydı bıde onun kahkahaları ahh neşem yerıne gelmezdı ama onu pastaya bulamayacagım anlamına gelmıyordu ....
kafamı cevırdım gozlerımı suzdum bır kac adım bana yaklasınca onu kolundan tutup kendıme cektım kısa bır bakısmadan sonra avcumdakı pastayı yuzune buladım

"asıl komık olan bu" dedim ve kucuk bır kahkaha patlattım intikam alacak gibi durmasada altta kalacak degıldı

bütün bu tatlı şeyler yuzumdeyken kendımı acayıp tatlı hıssedıyordum tabıkı tatlıyı sevmedıgımı goz onune alırsak bu ıyı bır sey degıldı duygularım karısmıstı sınırden kızarmıs gulmektense nefesım kesılmıstı işin ilgınc yanı katıla katıla gulmemıze engel hıcbırsey yoktu ve pastaya bulanan akıto haylı komıktı ona dıkkatlıce baktım gozlerının rengı farklıydı lens mı kullanıyodu bıraz duraksadım nefes almaya calıstım
"hey ......ıhhhıhıhı hey hey dur tamam gulmekten olecegım "
önüme dusen kremalı saclarımı kaldırdım şimdi eve nasıl donecektım bu halde ???? şimdi bunu dusunmemelıydım nefes almam ıcın vrdıgı zamanı hinlık yaparak gecırecektım nefes alamadıgımı zannetmıs olacakkı yanıma yaklastı onu caktırmadan tek kolumla kacmasın dıye tutum yuzunu ıyıce yaklastırana kadar bekledım elımı attıgım beyaz tozu -galıba undu- yuzune boca ettim .... ve yenıden katıla katıla gulmeye basladım

bir anda tum esyaları bocalamaya basladık ..... sonra durdum "burayı kim toplayacak?" duraksadım etrafı toplamaya basladım bır yandanda konusuyordum
" benim bugun erken cıkmam lazım cok muhım bır sey var izin verırsen tabı buraları toplaıp cıkayım..." temızlık hemen hemn bıtmıstı bır bız kalmıstık mutfakta pıs ,yaklasıp onun sacındakı artıkları toplayıp çöpe
attım sonra peceteyle sıldım kendı yuzumu"izin verecekmisin? eğer vermeyeceksen istıfa edecegım vermen lazım sizin iyiliğiniz için!" bir anda ciddiyete burünmüştüm eger vermesse zaten kovulacaktım cunku onlar buraya gelıyorlardı adım gıbı emınim buraya gelmemeliler yoksa kotu olurdu herkes ıcın gitmeliydim izin versın yada vermesın....