Rutherford'un Dairesi

Ruhumun derinlikleri ve yine o karanlık boşluk. Derin bir karanlık, öyle ki ölümümden sonra sahip olduğum vampir gözlerim bile göremiyordu bu boşluğun içini. Derinlik, genişlik ve boy; üç boyut. Hayır, bu sadece üç boyut olmazdı, işte beklide burada dördüncü boyut ortaya çıkardı, var olmayışsızlık. Bu boşlukta kendimi ne kadar askıda duruyor gibi hissetsem de, düştüğümü de hissedebiliyordum. Tam aşağıya değil, sonuçta bu karanlıkta yer çekimi yoktu. Sanki her yere, her yöne düşüyordum ve bu da beni dengede tutan şeydi.
Duygular, insan algısının yanılsamaları… Bir tür üç buçuk uncu boyut. Ne anlam kazanabilirdi ki. Eğer onu da aşarsanız, tıpkı benim gibi; ancak bu noktada onu aşmak hiçte kolay değildir; bir insan ömrü bu tür bir düşünce çağına geçmek için yeterli değildir mesela, bir vampir ya da sonsuz bir yaşama bağlayan bir güce ulaşmalısınız, tıpkı benim gibi; çok fazla sevmeli ve kaybetmelisiniz, tıpkı bende olduğu gibi; biraz acımasız biri olup kolayca öldürebilmelisiniz, benim yıllardır yaptığım gibi. İşte o zaman bu boyutu da aşınca, beklide en acısıyla, yokluk boyutu olan dördüncüyle karşılaşabilirsiniz…
Acı, kalbimin ortasından geçen ve en ufak hücreme ulaşan. Bu varlığı belirsiz olan ruhumdan mı kaynaklanıyordu, yoksa somut bir şekilde gözlerimizin önünde olan bedenimden mi? Uzun zamandır hissetmediğim türdendi. İkisi de olabilirdi. Ruhumda kinin bir anlamı olmalıydı, ya bedenimde hissettiğim neydi? Epeydir bedenim değişim geçirmişti, artık insanlarda olduğu gibi çabuk yorulan, enerji toplaması gereken canlı bir bedenim yerine bir vampirin bedeni vardı, bana sonsuzluğun kapısını açan. Bu acı çok tanıdık geliyordu, sanki aradan 500 yıl bile geçmemiş gibiydi. Bu acı belki en zayıf noktamız, insanoğlundan bizi ayıran gerçeklik, ölü bedenimizin yok olmasına tek neden olabilecek o havada asılı duran büyük sarı toptan dolayı olan bir histi, bu kadar uzun süre yaşayan bir vampir için bunu bilmemem imkânsızdı.

Uyandıran, buydu beni, duyduğum bu ağrı, hücrelerimi yavaşça yok eden. Güneşin doğuşu, bir insan ağzıyla yeni bir güne başlangıç. Oysaki ben lanet okuyordum o güneşe, biran önce gözlerimizin önünden gitsin diye saniyeleri sayarken. Neyse ki yorgan kalındı, üzerime onu çekerek, azda olsa güneş ışınlarını kendimden uzak tutarak acıyı azaltıyordum –en azından çabalıyordum. Dışımdan küfrettim bu sefer. Yanımda uyumakta olan, şu liseli genci uyandırmayacak bir sesle. Dün tüm gece onunla birlikte olduktan sonra –kim bilir belki de güneşim doğumuna kadar- anca fark edebilmiştim benim için zamanın ne kadar geç olduğunu. Biraz daha çektim yorganı üstüme, şu an odadan biri girse o yorgun ve çıplak çocuk dışında birini göremeyeceği şekilde gömülmüştüm yorgana. Genel bir halk yanılgısında –en azından ilk çağ ve orta çağ gibi vampir ve cadı inancının gerçek olduğu dönemlerde- vampirler güneşi gördüğü anda ölürlerdi! Aslında teknik olarak bu imkânsız sayılabilinmeliydi bence. Evet, güneş hücrelerimizi öldürürdü, pat diye bir saniyede değildi bu. Beş saate kadar dayanan vampirler gördüm ki hala hayattalar. Bunun nedenini bilmiyordum, ama güneşi gördüğünde bir saniyede ölmek, her saniye acı çekerek ölümü beklemekten daha iyi geliyordu kulağa; ne işkensel bir yol!

Her neyse, ayrıca bugün hafta içiydi ve okulda olmalıydım, aslında bilerek tüm saatlerimi geçe kaydırmıştım. Peki, yanımda yatan bu beyaz saçlı genç? Şu anda derslerini kaçırıyordu muhtemelen. Dün yaptıklarımızdan sonra bu derece sızmış olması normaldi ki bu onun insan vücudu için ne kadar ağır gelmiş olabileceğini tahmin etmek güçtü. Dün ilginç bir şekilde fazla mutlu görünüyordu, istediğini almış olduğu için olabilirdi belki. Çok tatlı uyuyordu ancak artık uyanması gerekti. Belki kendimi bir tabuta koyup saklamam gerekmemiş olabilirdi ama bu kadar çok gün ışığı içeren ortamda da kalamazdım. Ona hafifçe dokunup sarstım, bir yandansa yumuşak bir tonda adını fısıldadım.

“Eyes, Eyes uyan…”

outta: fazla kalabalık üzgünüm, canım yazmak istedi...

Ah… Ben ne yapmasını mı istiyordum? Kollarım arasında bu derece masum bir şekilde dururken bu soruyu bana o yumuşak ve bir turna kuşununki kadar mükemmel sesi ile yöneltirken adeta dün geceyi anımsatıyordu. Ama o zaman ben onunla bütün haline girmişken sesi bir o kadarda seksi çıkmıştı tabi ki. Tanrım, bu çocuk beni tamamen sapık yapmıştı. Onun yanındayken tek düşündüğüm bu olmasa dahi gerçek hayatta bu kadar çok ‘bu konuları’ düşünmediğim için diyebilirdik. Ellerimi yanaklarına koyup, yüzünü avuçlarım arasında hafifçe sıkarken tatlılığıyla büyülendim adeta. Ne diyebilirdim ki, benden yaşça küçük olmasına rağmen –ki gerçek anlamda dünya üzerindeki herkes küçük sayılırdı benden- yüzünün şekli, parlak saçları, bir insandan daha fazla beyaz olan teni –bu yönüyle kendime benzetiyor diyebilirdim- ve benim ki ile zıt görünen mavi değişken gözlerinden etkilenivermiştim. Özelliklede dün ki hali. Sorusuna biran önce cevap istediğinden zihnimi toparlamaya çalıştım. Gitme diyemezdim, kendim gitmiyorum diye onu bir yere bağlayacak değildim tabi ki de. Git demek istememin nedeni belli idi zaten. Belki de o bilmiyordu en iyisi bir açıklama yapmaktı.

“Eyes, ben bir vampirim tamam mı? İnsan kani ile besleniyorum. Senin kanınla besleniyorum. Ayrıca güneş ışığına direk çıkmam. Bu beni etkiliyor. Burada kalmalıyım, en azından güneş artik kendini göstermeyene kadar. Sen ise istediğini yapabilirsin.”

Bu açıklamam umuyordum ki onu tatmin etmişti. En azından hala vampir olduğumu anlamamış olabilir miydi? Emin olamıyorum. Yine de çok güzeldi. Vereceği tepkiyi beklemeden, biraz eğilip sıcak dudaklarından öptüm onu. Tepkisi gitmek üzerine olabilirdi, en azından ihtimal olarak daha yüksekti. Bugün İngilizce dersim var mıydı acaba onların sınıfında? Her neyse. Var ise bile ilerleyen saatlerde olduğu için girebilirdim. Onun öğretmeni olduğum için okulda tüm yıl boyunca sıkça görüşecektik sonuçta. Şimdi ne demeliydim? Benden bir cevap bekliyordu.

“Ne istiyorsan yapmakta özgürsün Eyes.”
outta:üf... hm.. çikalim artikin evden.

Kilit!