Rutherford'un Dairesi

Kokusu o kadar yoğundu ki. Burası onun eviydi. Adım gibi emindim, ah gece yarısı oldu bile çoktan. Bu derece ay tam yuvarlak olduğu geceler kendimi daha bir farklı hissediyordum. İyi yönde mi kötü yönde mi, emin değildim. Daha bir güçlü hissediyordum, vahşet yaşatmak istiyordum bir yandan da vücudum bitmek bilmeyen değişim sürecinde acı çekiyordu her bir saniye. Neden bu kapıdan girdim, belki asıl soru buydu. Onu okulda, zaten bir kez dişledikten sonra bırakmayacak mıydım? İçimdeki bu dürtü, hiç yaşamamış olduğum yahut ölümlü hayatım vaktinde yaşayıp da hatırlamadığım türden bir şeyler. Ah… Anlatılması çok güç. Tek bildiğim onun kokusu ile artık her yerde bulma gücünü, gerçi tam olarak güç sayılmaz ayrı, daha ilk günden tekrar onu görme isteğim. Tokyo gerçekten büyük bir şehirdi. Zaten öğrendiğim bir iki Japonca kelime dışında hiçbir bilgim yoktu bu garip, yazıda harf yerine işaretlerle, sembolik dil hakkında. Çok yakında, şu sonsuzluğa uzanan zamana göre kısa sayılabilecek bir sürede öğrenirdim. Ama henüz daha geleli iki gün geçmişti ve birkaç kalıp cümle dizi dışında –ki bu bir insana göre hızlı bir öğrenme sayılırdı- kelime haznem sıfırdı, kelime bilsem bile konuşabilecek gramer yapısı da yoktu. Bu nedenle bir araç kullanmak yerine kendi ayaklarımı seçtim. Tokyo’nun ışıltılı sokaklarında gezdim. Çoğu insanin ilgisini çekmiştim, Japonların selam şekli olduğunu sabah öğrenmiş olduğum öne doğru hafif eğilme hareketini yolda bana gülümseyen tüm insanlara yaptım. Onlarda büyük bir nezaketle bana karşılık verdi. Tabii ki bunlar yalnızca iyi yanlarıydı. Bana uzaktan bakıp, mikroplu bir şeymiş gibi gözlerini kısarak uzaklaşan da çoktu. Sanırım çoğunluğun arasındaki azınlık konumundaydım, yine de dediğim gibi tokyo güzel bir şehir. Başka bir şehir olsaydı daha fazla dışlanabilirdim.

Acele ile fırlamıştım sanki ama amaçsızdı. Çıkarken nereye gideceğimi bilmiyordum. Tokyo sokaklarında koştum bir süre deli gibi. Yetişmem gereken bir yer yoktu ya bir süre sonra yavaşladım ve yürüme temposuna düştüm. Her yerinde farklı bir bina olan sokaklar, geneli gökdelenlerle dolu bir şehir. Ama ara sokaklarda konaklayabileceğiniz küçük yemek dükkânları hani hala tarihini koruyan. Mükemmel bir bütünlük. Gezdiğim şehirlerin en iyilerinden. Acaba bu şehirden de kovulacak mıyım? Tırsmış bir fare misali deliklere saklanıp ayrılmam gerekecek mi? Ya bir gün dünyanın tüm şehirlerinden kovulursam. O zaman ne olacak?

Işıltılı sokaklar az önce bitmişti, aradığım yeri bulmuştum. Tahta kapısının önüne geldiğimde –aslında meşe ağacıydı sanırsam- bir süre durdum. Beni karşısında görünce ne düşünecekti. Sonuçta burası okul değildi. Acaba evde tek miydi? Ailesi açarsa okul hakkında görüşmeye geldiğimi söyleyebilirdim. Ah, şu uydurma yeteneğim! En sevdiğim özellik olup başımı uzun süredir belalardan kurtaran. Onlar İngiliz’di değil mi? Ya da en azından bir tanesi. Bunu konuşmaya geldiğimi söyleyebilirdim. Evde yalnız ise bu daha zordu. Ona ne söyleyeceğimi bilmiyordum. Uydurma bir şeyler mi? Ne diyebilirdim ki… Ayrıca beni kapıda görürse yahut ben olduğumu anlarsa gelenin, tüm her yeri kapatır, kendini içeri kilitlerdi. Yani kapısını çalmadan aniden girmeliydim. Kapıyı yavaşça yoklamamla birlikte henüz kilitlenmemiş olduğunu gördüm. Bu tehlikeli değil miydi? Gecenin bir yarısı kilitli olmayan bir kapı. Kulpu sertçe çevirerek ses bile yapmadan açtım kapıyı. Tanrım, eğer varsan, anlaşılan bugün şans benden yana! Eğer kilitli olsaydı kırmayı düşünüyordum ille velâkin bu komşuları, polisleri eve davet etmek gibi olacaktı. Ağır adımlarla içeri girdim, ayak sesimin duyulmamasını amaçlıyordum. Kapıyı geri örttüm, kilitlemeyi düşündüm ama anahtar yoktu.

Ana kapı büyük bir oda olan salonuna açılıyordu. Fakat burasına tam bir salon demek imkânsızdı. Misafir ağırlamak amacıyla kurulmamıştı besbelli, eğer öyle olsaydı en azından bir koltuk olurdu, ortada duran büyük piyano yerine. Sonra bir koridora çıkmamla birlikte evin iki odası daha olduğunu fark ettim. Ama şu çocuk neredeydi? Ev boş muydu? Evi biraz daha gezerken, pek temizlik geçmediğini gördüm. Klasik öğrenci eviydi işte! Akşam yatmaya geliyor, sadece mutfağında yemek yapıyor, yahut yemekleri bile dışarıdan söylüyordu. Sonra kapısı kapalı olan son odaya ilerledim. Muhtemelen bu odadaydı, eğer öyle değilse ev gerçektende boştu. Kapıyı açmamla her odada gözlenen dağınıklık belirdi önce. Böylesine toplu görünen bir çocuğun evinin böyle olması şaşırtmıyor değildi. Daha sonra odanın büyük bir kimsini kaplayan, göze batarcasına orta yere konulmuş, büyük ve ayrıca iki kişilik yatağa baktım. Doğru, burası onun yatak odasıydı. Muhtemelen en çok kullandığı yerdi. Kapı arasından uzanan başım yatağa takılmıştı. Yani yatağa bakıyorum derken aslında üzerinde yatmakta olan kişiye bakıyordum. Uyuduğuna göre bir sorun yoktu, tabii ki derin uyuyanlardansa, ev yıkılsa haberi olmazdı. Eğer tüy oynamasına bile uyananlardansa, Birazdan odaya girmemle uyanacaktı. Ama bunun için çoktan uyanmış olması gerekmez miydi? Odaya girdim ancak bu sefer ne kapıyı kilitleme ne de kapama ihtiyacı duydum. Ya da uyandırmak istemediğimdendi bu davranışımın sebebi. Yatak büyüktü, kendisi yatağın içinde kaybolmuş gibiydi adeta. Yanına sokuldum yavaşça, tam dibine kadar. Saçlarının ön parçalarını yüzünden çektim yavaşça, gerçi atkuyruğu yapmıştı, sanırsam uyurken dağılmıştı. Kafası düşmemişti bu sefer yan tarafa, doğruca yukarı bakıyor gibi duruyordu. Bir elimle yanağını okşadım önce, onun hiç kimsede olmayan pürüzsüz teninde gezdirdim parmaklarımı. Diğer elimi beline sararak onu kilit içerisine almıştım. Yanalındaki elimi de alnına götürdüm saçların arasından tutarak onu iyice kendime çektim. Onun aksine, yüzünü görmek için yan duran kafamı yakınlaştırdım ve kulağına fısıldadım.

“Eyes… Benim Eyes’m”

Yüzüne yaklaşıp yanağına bir buse kondurdum. Ah… Ne tatlıydı. Onu bulduğum ve kollarımın arasına aldığım için, içimde bir mutluluk hissettim. Uzun süredir aranmış huzurdu benim için o adeta. Kollarımın arasında hafifçe kıpırdanırken, anlaşılan uyanmaya başlıyordu. Umarım kendini uzaklaştırmaz düşüncesi ile dolmuştu kafam. Hiçbir şey istemiyorum sadece bir süre daha yanında kalabilmek istiyorum. O kadar uzun yaşadım ki olaylar üstüme çöküyor. Dayanamayacak raddeye yaklaşmak üzereyim. Sadece yanımda kalsın yeter. Kendini benden uzaklaştırmasın. Uzun süredir birine bu derece dayanmamıştım. Ama şimdi birine ihtiyacım var gibi hissediyordum…

out: asdfasd romantik biri oldum çiktim xD

“Şimdi ne olacak?”

İşte bu soruydu az önce surmuş olduğu ve kulaklarımın içinde yankılanan. Ne yapmalıyım. Tanrım, ilk defa düşünüyordum birinin önünde, sonraki hareketimde ne yapsam diye. Bu çok garipti. Şu ana kadar kaybedecek hiçbir şeyim olmamıştı. Şimdi neyden korkuyordum. Şimdi çekip gitseydim ne olacaktı? Bir daha yüzüme bakmak istemese bile onu yakalayıp benim yapabilirdim. Onu her zaman zorlamak… İstediğim bu değildi. Şimdi ona atılıp istediğini verebilirdim ama bu beni onun oyuncağı yapardı. Sadece kendi isteklerine kullanacaksa beni, işler daha da kötüye gitmeyecek miydi? Bu şekilde olsun istemiyordum. Anlayamıyordu. Açıklama yapmak en iyisiydi.

“Bu şekilde olması iyi mi olacak sence? Yalancı duygularının arkasından gitme sözcüğünü söylemek kolay. Bu sırf bana mı yoksa herhangi biri olsa bile senin azgınlığın mı?”

O… Herhangi biri olmamalıydı. Ben olmalıydım. Nefret etmesi gereken, kanını içen, her saniye aklından çıkmayan… Bu denli derin bir düşüncenin onda olmaması beni delirten asil şeydi. Ne yapmalıyım emin değilim. Orada bekledim. Ona baktım. Güçsüz görünüyordu. Korkak, titrek bir insan oluvermişti. Ne zavallı! Beni mi istiyordu, yoksa kendi ruhsuzluğunu ayakta tutamayan bedenini unutmak için birinin onu itmesini mi? Soğuk bir ifade ile suratına baktım.

“Bu halinden iğreniyorum. Kendini toparlamazsan her an ölecekmişsin gibi duruyor. Bu çok çirkin bir şey.”

Ne yaptığımı söylemem gerekirse, aslında yaptığım şey, hem yanından ayrılmamak hem de onu ayrılmaktan beter etmekti. Ne kadar doğru bilmiyorum. Sadece ona bakıyorum ve cevabini bekliyorum…

out: yersin lafi xD

Attila Qinghai demiş ki:

Out: Rpye ne zamandan sonra dahil olayım? Kısa yazacağım söz

out: valla senden korktuyorum o konada hiç sanmiyorum kisa olacağini yah neyse. Sonra git bir şeyler geliştirelim önce...

ouT: asdasdf işte şindi iyice tirstim o.O

gördüm xD asdasdf bebe