Kullanılmayan depoda bir kaçırılma...

“ Seni ufak ****. Sen bir pisliksin. İğrençsin. Berbatsın.” “Tamam. Bu kadar yeter. Çocukla daha fazla uğraşma. Bizim asıl hedefimiz adam.” Ah… Başım çok ağrıyordu. Anlaşılan bayılmamın sebebi de buydu. Kafaya ağır bir şeyle darbe almak… Tabii ki de insanin günlük yaptığı bir şey sayılmazdı bu. En azından her gün kaçırılan birini henüz tanımıyordum. Ah… Lanet olsun. Benden ne istiyorlardı? Elbette ki kafamdaki düşünce buydu ama her söyledikleri benim için takip edilecek bir ipucu gibiydi. Adamlardan daha az kötü davrananı az önce ne demişti. Demek işleri benle değil de benim yakınımdaki biriyle… Ama benim yakınımda kimse yok ki? Ayrıca şu ‘çocuk tanımlamalarına sinir oluyorum. O kadarda küçük değilim! Hiçte bile! Kaçmak için hafifçe kımıldandım sonuçta, adamların beni görmemesi lazımdı. Ne yazık ki ellerim o kadar sıkı ve ters bağlanmıştı ki oynatmamla beraber sadece can acısı duydum. Sonra bundan vazgeçtim. Zaten beni kim sanıyorlarsa yanlış düşünüyorlardı.

Şu an da olduğumuz yere baktım. Ben yerde yatıyordum, gerçi binanın pek bir zemini yoktu. Tavan ise bir farklıydı, oda yerine kocaman bir yerdi. Ve arkadaki kutulu şeyleri de düşünürsek burası büyük bir depo olmalıydı. Ve evet, kullanım dişiydi, eski ve tozlu. Bu iki adamsa bana bekçilik mi yapıyordu? Biri iri yari ve kötü bakışlıydı, zaten bana sadece küfürler ediyordu. Diğeri ise aşırı uzundu, ama pek fazla işlere karışmıyor gibiydi. Ne zamandır buradaydım? Bugün en son… Thomas’ın evinden ayrılmıştım. Ve sonra… PAT! Birden buradaydım. Daha öncede uyanmıştım ama iri yari olan beni tekmeledi, fena bir halde. Sanırım o ara tekrar bayılmış olmalıydım. Ah… acaba? İçeri aniden birinin girişiyle korkuyla kafamı kaldırıp ona baktım. Normal görünüşlü sayılır… yani biraz kaslı bir vücudu vardı o kadar. bunun dışında gayet normal biriydi. “Merhaba güzellik. Bugün seni alıkoyduğumuz için üzgünüm. Amacımız seni yaralamak değil merak etme. Sadece sevgilinle küçük bir oyun oynayacağız.” Ve yüzündeki o hain sırıtış. “Patronumuzun değerlisine karşı ayni acıyı çekmesi için, onun değerlisi…” Değerli? Sevgili? Bir dakika, düşündüğüm şey değildi değil mi bu, hani şu Thomas’la ilgili olan. Adam yanıma yaklaşıp çenemden sertçe kavrayarak ona bakmamı sağladı. “Onunla hiç oynadınız mı?” O…Oynamak? Ağzımdaki bandı çekerek açtı ve parmaklarını ağzımın içine doğru götürdü. Tam anlamıyla İĞRENÇTİ. Diğer elini vücuduma götürürken direnmeye çalıştım. İstemiyordum… ‘Beni bırakın!’ Bağıramıyordum. O elini aşağılarıma indirip dün gece doktorla birlikte olduğumuz yerlere dokunurken vücudum titriyordu. Direnmekten yorgun düşen vücudumu elleriyle esir almıştı resmen. Gözlerimden bir iki damla gözyaşı akarken, Thomas’la olduğumdan farklıydı. Nefret ve özgürlük özlemi doluydu. Aklımdaki tek şey ise, garip bir şekilde Thomas’tan başkası değildi. “Thomas, umarım çok yakında burada olursun… Benim için gelir misin Thomas. Thomas… Thomas. Sana ihtiyacım var. Lütfen.”

outta: çok seyş oldu... Hmm ne desem. xD Beğenmediğin yerleri söyle düzeltiyim?

Bir süre daha bu şekilde devam etti. Beni ellerinde daha ne kadar tutacaklardı? Bu kesinlikle yanlıştı değil mi? Bunun gibi adamların Thomas’la ne işi olabilirdi ki? Onun gibi itibara sahip bir doktorun bu tarz adamlar ile iş yapması da düşünülemezdi. Peki ben niye burada tutuluyordum? ‘Sadece bir yanlış anlama’ Kendime bunu söylerken bile kulağa ne kadar düşük bir ihtimal geliyorsa vücudumun titremeleri kat kat artıyordu. Tanrım! Berbat bir durumdaydım. Tek beklediğim dün gece birlikte olduğum –ve sonsuz bir aşk beslediğim- o adamın gelmesiydi. Peki, ama ya sonra… Aslında sadece o yanımda olsaydı yeniden iyi olabilecekmiş hissine kapılıyordum. Eskidende, annemin ölümünden sonra, her yalnızlığımda annemin sokak köşelerinin birinden çıkagelmesini bana sıkıca sarılıp bir daha bırakmamasını düşünürdüm. Ve bu bana kendimi iyi hissettirirdi. Çünkü bünyem yalnızlığı kaldıramayan bir bünyeydi. Herhâlde tutunacak bir demir arayan biriydim. Uzun zamandır… Yalnızlığın çukuruna düşmek gerçekten kötü bir şey. Her ne kadar çevrem insan dolu olsa da hiçbiri ile duygusal bir şeyi paylaşmamak gerçekten ağır bir yüktü benim için. Şimdi ise duygular beslediğim adamın kaçırılma sebebim olduğuna inanmıyordum o kadar.

Bir süre sonra kapı sesi duyuldu. Deponun ağır ve demir kapısının gıcırtısı. İçeri giren, Thomas’tan başkası değildi. ‘Geleceğini biliyordum!’ Eğer ağzımı tekrar bağlamamış olsalardı, ağlamaya devam ederken bunları mırıldanırdım. Thomas’ı izliyordum. Öncelikle yaşlı adamla bir şeyler hakkında konuştular. ‘Kızının intikamı’ Ah onun küçük bir kızı öldürebileceğini hiç sanmıyorum. Tabii ameliyat masasında değilse. Sanırım tek mantıklı açıklama tüm soruların cevabiydi. Hm… Yine şu değerli konusu. “Senin gibi bir pisliğin, birine değer vermesi imkânsız diye düşünüyordum ki sonunda bu çocuk çıktı. Yoksa senin şeytan olduğuna inanmaya başlayacaktım. Ama pardon sen zaten şeytansın.” Şeytan? Bu şeytan konusu da nerden çıktı. O, Thomas, kesinlikle bir şeytan değildi. Bu adamların bu kadar kötü olduğuna inanamıyordum. İftira bile atabiliyorlardı. Thomas’a şeytan demişlerdi ama asıl şeytan onlardı. Thomas’ı direk bana baktığı bir yere oturttuklarında anlamadım. Sonra o pis herif yine geldi ve bir anda kıyafetlerimi çıkarmaya başladı. Ah… Ne yapıyordu. Ona direndim. Deminden beri yaptığım gibi ama ellerim bağlıyken… Bu gerçekten çok zordu. Başımı sertçe Thomas’a çevirdi. Vücuduma ellerken her hangi bir yere çevirmemem için sıkı tutuyordu. Alt bölgelerime doğru inerken gözyaşlarıma hakim olamıyordum. ‘Thomas… Thomas, lütfen… Bana yardım et.’ Tek yapabildiğim ona yalvarır gözlerle bakmaktı.

“Bu saatten sonra sana kimse yardım edemez. Ne sevgilin ne başka biri!” Bu sözler… Bana uzun süre önce bile kimsenin yardim edemeyeceğini biliyordum zaten. Tek başıma kaldığımda, yaşlı büyükannenin evinde kalmak zorunda olduğumda, yollara düştüğümde… Kimse gerçekten bir diğerine yardım edemezdi değil mi? İstemezdi. Dünya, gerçekten çok zorlu bir yerdi. Şu anki durumuma baksanıza. Ellerim bağlı ve bir adam benimle onun oyuncağıymışım gibi oynuyordu. Çiğlik attım ve bağırdım “Yapma!” Olaylar kesinlikle kontrol dışıydı. “Benden nefret etme olur mu? Lütfen.” Onu da bağlamışlardı benim gibi. Zaten düşünce ne yapabilirdi ki? Adamlar silahlı ve aşırı güçlüydüler. İstediklerine sahip olabilirlerdi. Tıpkı bana şu anda olduğu gibi.

Adamlardan biri konuşmaya devam etti Thomas’la. Tabii ki ne dediklerinle pek ilgilenemiyordum çünkü bana yapışan adam beni soymakla birlikte ellerini hiçte hoşuma gitmeyecek yerlerime götürüyordu. Elini aşağıya götürdükten kısa bir süre sonra parmaklarını içime soktu. “Agh… Uh…” Hayır, vücudum buna karşı koymaya çalışsa bile adam beni bırakmayacakmış gibiydi. Ben vücudumu geri çektikçe o benim üzerime doğru yatıyordu. Tecavüz! Yaptığı şey bir tecavüzün başlangıcıydı. Her an daha da ileri gidebilirdi ve bunun en kötü yani Thomas’ın, daha yeni hoşlanmaya başladığım birinin, önünde olmasıydı. Parmaklarını içimde daha da ileri oynatırken içim bulandı. Sonra –nedenini bilmiyorum ama- hafifçe üzerimdeki ağırlığının gittiğini hissettim. Bekli bu benim –en azından işler daha ileri gitmeden önceki- son şansımdı. Dizlerimin üzerinde kalkmaya çabalayarak onu üzerimden attım ve büyük deponun arka tarafına doğru ilerledim. Ne yazık ki çok fazla kaçamadan adam beni kolumdan sertçe çekti ve yerde yuvarlandım. Üzerime çöktü ve bir iki yumruk attı. ‘Patronları’ olan adam durmasını söylemeseydi yeniden bayılabilirdim. Kıpırdamadan durmam için üzerimde beni yere doğru bastıran bir adamın altında çıplak yatıyordum. Neler oluyordu burada? Kurtulmak imkansız mıydı? Önce bana tecavüz edip sonra Thomas’ı silahla vuracaklar mıydı? Belki sonrada beni öldürürlerdi gitmeden önce. Kurtulmak istiyordum. Tanrım, bize yardim et!

Üzerimdeki adamı atamayacağımın artik farkına varmış olarak, aralıksız ağlamamdan dolayı hala ıslak olan gözlerle Thomas’ı izliyordum. Olayları anlamaya başlamakla birlikte sona geldiğimizi düşünüyordum. “Kızın benim yüzümden ölmedi. Çünkü kızının ameliyatına ben girmedim. O sırada hastanede bile değildim. Anca sonuna yetişebildim ki zaten kızın ölmüştü.” Toplu bir açıklama. Zaten kim bir doktorun bir insani bilerek öldüreceğine inanabilirdi ki. Hem de Thomas gibi birinin. Bu adamlar tam bir salaklardı. Suçlanacak birini aramış ve Thomas’ı bulmuşlardı. “Konuşmasaydın belki biraz daha yaşardın. Şimdi seni şu an öldürmemem için bana yalvar. Ayaklarıma kapan.” Hayır… Thomas. Onu öldürecekler… Tabii ki buradaki adamların onu öldüreceğini bilerek gelmişti. Onun buraya gelme nedeni ise bendim. Benim yüzümden, beni kurtarmak için kendini ölümün ortasına mı atmıştı? Bağırmak istedim, ama artik hiçbir şey için halim yoktu.

Deponun kapılarının aniden açılırken çıkardığı gürültü hepimizi büyük bir şaşkınlığa uğrattı. Adamlarda afallamış olacaktı ki kıpırdamayı düşünmediler. Oysa ne olduğu bariz belliydi. “Kimse kıpırdamasın! Polis!” Ah… Ne demek planı buydu. BAM! Silah sesi. Thomas’ı vurmuştu. O anda polislerden bir kaçı adamın üzerine atlayıp yakaladı. Niye? Niye böyle şeyler geç olmak zorunda ki? Thomas… En azından çok ağır yaralı görünmüyordu o, ama benim ağzım yüreğime kadar gelmişti o silah sesiyle. Polis adamları tek tek götürürken içim o kadar rahatlamıştı ki. Mutlu? Evet, kesinlikle çok mutlu olmuştum. Yavaşça yanıma geldi, tabii ki yanında az önceki yarasına bakan bir doktor vardı. Elini yanağıma koyduğunda ve bana o ‘her şey iyi olacak.’ anlamında baktığında bile yanındaki doktor yarasını kontrol ediyordu. Ne var ki kötü bir şeyi yoktu, benim de öyle. Beni tutan adam polisleri görünce kaçmaya çalışmışlardı ama kısa bir süre sonra onu kovalayan polisler ile birlikte geri dönmüştü. Çıplaklığımı örtmek için içlerinden biri uzun bir ceket vermişti. “İyi misin?” Değildim. Şu anda ağlamak üzereydim. Ama bu işten kurtulduğumuz için mutluydum. Bugün daha fazla gözyaşı dökmeyecektim. Ona doğru hafif bir gülümseme attım, her ne kadar zorlansam bile. Bir anda beni kendine doğru çekti ve sarıldı. Belki şuan en çok ihtiyaç duyduğum şeydi bu. “Bunları yaşadığın için üzgünüm. Beni affedebilecek misin?” “Bunların hiçbiri senin suçun olmadı ki.” Bende kollarımı boynuna doladım. “Artık hepsi geride kaldı, bitti.” Bitti değil mi? Thomas, lütfen bir daha beni bu kadar çok korkutma.

Outta yine topu bana atmişsin =_= Buraya yaziyorum ben de. xD

“Gitmek istediğin bir yer var mı? Bugün tamamıyla sana aidim.” Bugün mü? Bunca olaydan sonra kesinlikle hayır. Odama kapanıp yaşadıklarımı düşünüp üzülmek istiyordum sadece, ancak bunları onun yanında yapamazdım. Zaten üzülmeme izin vereceğini sanmıyorum. Onun arabasına doğru giderken kesin bir cevap düşündüm. Ama bulamadım. Çünkü başıma gelenleri ne yeniden tek başıma kaldırmak istemiyordum ne de onun sürekli yanımda bulunmasını. Belki bunda olayında bir payı vardı. Halen bedenim titriyordu korkudan, her şeyi silmeye çalışıyordum gerçekten unutabileceğimi umarak. Arabasına bindiğimizde cevabıma karar vermiştim. Reddedilişi nasıl karşılayacaktı acaba?

“Evime gitsem daha iyi olur.” Kesin bir hayırla eş değer neredeyse. Elimi başıma götürdüm, ağrımaya başlamıştı. Eve gidince ilaç filan almalıydım. “Yoruldum. Biraz dinlenmeliyim.” Şeklinde kısaca bir ekleme yaptım. Onun dibimde gezmesi pek hoş olmazdı karmakarışık olmuş kafam için. Onu yanımda istemememin asıl sebebi olay değildi. Umarım bunlar yüzünden artik onunla görüşmek istemediğimi sanmazdı. Tam aksine… Yanımda olması benim için çok daha iyi bir şeydi. Yalnızca düşünmek için bir süre… Üzüntüyle kafamı yere eğdim. Az önce söylerken, gerçektende onu suçlamıyordum bu başımıza gelenler hakkında. Yine de pek inanmamış olacak ki, söz verirken sanki kendini affettirmeye çalışıyordu. Buna yapmasına gerçekten gerek yoktu oysaki. Dile getirsem iyi olurdu yoksa sırf bu nedenle reddedildiğini düşünmesi ve bir daha görüşmememiz gibi korkunç olaylar istemiyordum. “Biliyorum çok kötü şeyler oldu ama işler daha da kötüye gitmeden düzeldi değil mi?” Aklıma adamın vücuduma iğrenç dokunuşları geldi. Zamanlama böyle olmasaydı çok farklı şeylerde yapıyor olabilirdi. Bu düşünceler midemi bulandırdı ve aklımdan silmeye çalıştım. Şu an yanımdaki Thomas’tı, onlar değil. Kafamı çevirip ondan bir yanıt beklerken bunu düşündüm.

Sanırım sözlerimi söylerken kendi kendimi avutuyordum. Sanki onun onayını alırsam kendimi daha mutlu hissedecek ve bu avutma sözlerinin doğruluğunu kabul edecektim… Ama hayır. Bugün yaşadıklarım kimsenin kolay kolay yaşamadığı türdendi ve sonu her ne kadarda iyi bitmiş olursa olsun olaydaki her şey o kadar çok kadar kötü ve acımasız olmuştu ki. Hiçbir şey ‘normal’ değildi ve her ne kadar iyiye dönmüş olsuda derin bir iz bırakacaktı. İyiye dönmüş olması onları yaşamadığım anlamına gelmiyordu ne yazık ki“Her şey özür dilerim. Bugün olanları aklından silmek için tüm ömrümü verebilirdim.”Bağırma ve haykıra haykıra ağlama istediğimi bastırırken onun bu sözlerini dinledim sakince. Biraz şaşırmıştım, hala kendini suçluyor olması bir yana bir de böyle laflar ediyordu. Beni bu kadar önemsemesi… Fazla önemsemesi iyi değildi. “Ayrıca beni bir daha görmek istemezsen de anlarım. Yine de ara sıra seni görmeme izin verirsin değil mi?” Az önce söylediklerimi cidden dinlemiyor muydu? Ya da çok dinleyip kafasında farklı şeyler mi kurguluyordu bilemedim. Onun suçu değildi, hem o beni bu derece önemsemekteyken onu bırakmamı da nereden çıkarmıştı? Evime sadece kafamı toplamak için gitmek istiyordum. Tam bunu açıklamak için ağzımı açarken yine sözümü kesti

“Hiç birini kabul etmezsen bile en azından bir fotoğrafını ver. Ama ne olursa olsun beni böyle bırakma!” “Seni bırakacak filan değilim!” Niye aniden bağırmıştım ki? Onun bu tutumu canimi fazlasıyla sikmişti sanırım. Gitmeme izin verseydi yada tutup beni kilitleseydi daha iyiydi! Ama bu yaptığı… Tanrım, o bana sarılırken ben bağırmıştım. Sonra yaptığımdan utandım, anlaşılan o da benim kadar endişelenmişti o kadar. Ellerimi saçlarının arasına götürüp kafasını yavaşça okşadım. “Üzgünüm. Seni bırakıyor filan değilim, hem öyle her ilk olayda bırakabilen birine mi benziyorum?” Bu bir nevi hislerimi anlatıyordu o yüzden devamını getirmeyi bıraktım. Kafasını karıştırmayacaktım. “Sadece… Biraz dinlenmek istiyorum.” Dedim ve gözlerimi kapatıp ona doğru yaslandım. Ne yorucu gün ama! Beynim yerinden çıkacak gibi. Artık daha fazla düşünmek istemiyorum.

outta: evine yazdim.