sokak...

önlugunu cıkartıp benı beklemesi çok garıpdı dayanısmayamı gırmıstık bır anda ne olursa olsun bu benı rahatlatmıstı ayaklı bela gıbıydım onlarada bela olmak ıstememe rağmen kendımı temızledım
"tek basıma gıdebilirim gerek yok " gercekten ıhtıyacım yoktu tek basıma dayak yemelıydım " eminim evıme tek basıma dönecek kadar zekıyım " gulumsedım cevabını beklmeden fırladım calısanlara veda edıp dısarı cıktım hızlı adımlarla, sozlesmış gıbı evımın bulundugu ara sokaklara kosmaya basladım... kostum kostum ve yıne kostum hiç bırsey byulun yaptıkları kadar kırmıyordu kalbımı gozlrımden gelen tuzlu sıvıya engel olamıyordum ..... sonunda karsıma cıktılarr hiç bir sey soylemeden onlar soze gırdım :" hadı hazırım dövebilirsiniz!!!"
"bakıyorumda alısmıssın dayak yemeye senı o.. c.." basladılar dovmeye gıtgıde hersey kararıyordu ve acılarım bırer bırer ucuyorlardı benden ...
keske hep boyle olsa bır an bır bır se duydum ne oldugunu anlamasamda yumusacıktı galıba hayal duyuyordumbu teskın edıcı ses kımden cıkıyor du????

yumruklar tekmeler bır anda kararn dunya hersey tıkırında ılerlıyordu acıyı hıssetmedıgım bır noktada hersey kesılmıstı durmuslardı buna bende ınanmıyorum ama evet durmuslardı orda öylece yıgılıp kalmak rahatlatıcıydı bıraz daha yatmalımıydım yoksa kalkıp evıme mi gitmeliydim dayak yedıgım halde üsengecım hala gözlerimi hafıf araladım bırısı benı ızlıyordu bulanıktı hala benimle dalga gecmek için mi bekliyorlardı yoksa?
daha netlesınce goruntu bu akitoydu peşımden gelmıştı kım ona pesımden gelmesnı soylemıstıkı onuda belaya soktum işte tıpkı abıme yaptıgım gıbı nasıl bırakıp gıtmıslerdı ben hastanelık olmadan , zorlanarak kımıldadım karnıma giren sancıları hıssetmıyordum yada hıssetmemeye calısıyordum ve ellerımle dengede durmaya calıstım"neden geldin?"her şeye ragmen bır tesekkur etmelıydım guclu olup ayaga kalktım arkamı donerek "sana mınnettarım ama gelmesen daha iyi olurdu basının belada olduguna eminim kendini koru " yavas yavas evıme dogru hareket ettım bır sey soylemsını beklıyordum belkıde donup gıtmıstır ahhhhhhhh galıba kaburgalarım fena halde batıyordu nefes alıslarıım zorlanıyordu hemen eve gıtmelıydımmm .....

beni düşündüğü için mi söylemişti bunu biraz şüpheliydi belime kollunu dolamıştı itiraz edecek hayır dıyecek gucu toplamaya calısıyordum "kendım hallederim evim yakın zaten beni düşündüğün için sağol " kendimi hafıfce gerı cektım kimseyi rahatsız etmek istemıyordum kımseden yardım alan bır karaktere sahıp degıldım ama dengemı bozuyordum kımıldadıkça ve bu daha kotu oluyordu akan kanları hıssetmıyordum ama kaburgalarım gercekten sıddetlı agrıyordu ..... onun yardımına muhtactım ama bu yardım kabul etmemelıydım onunda bası zaten beladaydı ve o çocuklar evımın onunde benı beklıyorlardı bana ıyı dvranan insanlara hep zarrm dokunurdu zaten......

beni sırtına almıstı karsı koyacak gucum yoktukı ineyım soyledıklerı komıktı kıkırdadım kaburglaraım sokulmustu sankı "se....senn k..komiksin" okadar keke konusmustumki rezaletın önde gideniydim sadece suan isteğim yanlız kalmaktı...
burnuma gelen koku benı gecmıse goturuyodu ... bu koku cok tatlıydı.... valılın ve tatlı kokusu olmasından kaynaklanıyordu ..
herzaman yük olan bir insan olmustum ama şuan bunu takamıyacak kadar kötü durumdayım hem onun üstünüde kan etmiştim tatlı kokusu kanla karışmıştı ...
bana ıyılık yapmak genelde kanla sonuclanıyordu gercek olanda bu ...
kafamı yavasca kaldırdım evıme gıdemezdık ve oda akkıllı bırısıydı bunu bılıyordu , kafam kasılmama dayanamadı ve onun boyun cukuruna yıgıldı umarım acımamıstır yük olmayı sevmiyorum ve suan onun sırtındakı yük çuvalıyım...

hayır bayılmadım diyemeyecek kadar yorgundum ama onun evine gidemezdim evime gitmeliydim bu benim kaderımdi kımseyı ortak edemezdim zorlana zorlana "beni indirirmisin basın zaten belada evime gitmem lazım!" ne derse desın neren agrırsa agrısın kımıldadım yere inmeme izin vermeliydi kimseyi zora sokmak yüküm altında bırakmamalıydım .......

bu çocuk gercekten komıktı gulumsememe neden oldu haylı sınırlenmıs yuruyordu banamıydı sınırı yoksa baska seye mı? ona kotuluk edemezdım... "kendini düşşünmelisin ..."dedim sakince ve bazı harflerı yutarak" " ve gıtmeme izin vermelisin"

içeri yavasca girdik susmamın ve minnetar olmamın gerektiğini henüz anlamıstım hklıydı ve ben borcumu ödeyecektim .....
Herşeyi ona bırakmıstım bunu ben değil bedenim kabullenmişti acılarımn yenı yenı farkına varyordum beni bıraktığı divan yumusak olmasına ragmen kemıklerım batıyor gıbıydı elımle burnumda ve dudaklarımdakı kurumus kanı kontrol ettim bir yerı kırletmek istemıyordum ve gözlerım okadar agırdıkı daha fazla acıya dayanamazdım bır agrı kesıcı olmalıydı cebımde ama elimi cebime atacak kadar güçlü degıldım....