Yaratık Alımları

Örnek Rp]
Saate baktım. Tahmin ettiğim gibi geçti. Zaten bu gazetecilerin erken gelmesi imkansız gibi bir şeydi her zaman. Daha önce de birçok röportaj ve yazı yaptırmıştım. Benim gibi biri için bu çok ilginç değil miydi? Ama herkesi reddedersem daha dikkat çekerdim. Sonuçta bir yakuzaydim ama holding işinin arkasına saklanıyordum. Gerçi normal bir yaşam benim için hiçbir şey ifade etmiyordu. Sokaklarda dolaşmıyordum ki neden bir isim arkasına saklanayım. Öce akla polisler ve kanun gelse de; zaten onlar her detayı bilip konuşmayanlardı, karışamazlardı. Karışsalardı evlerinden, ailelerinden, paralarından, işlerinden, canlarından olacaklarını bilirlerdi. Gözüm saate bir kez daha kaydı. Zamanın kaç olduğunu biliyordum yine de yapacak başka bir şey bulamamıştım bu küçücük odada. Dakiklik artık diğerleri için pek önemli değildi anlaşılan. Yine de benim gibi yakuzalar için değil bir dakika, bir saniyenin bile sonsuz değeri vardı. Umudumu kaybetmiyor değilim iye düşünürken yüzüme gülümseme geldi. Sıradan biri gibi umut hakkında düşünmem çok ilginçti. Kendime gülüyordum resmen, aptal düşüncelerime. Benim gibi insanlar için umut yoktu zaten. Hiçbir zaman var olmamıştı o, hiç gözükmemişti yaşamım boyunca. O saf insanların inandığı bir şeydi, çünkü o zavallıların istediği şeyleri alacak kadar gücü olmamıştı. Onlar sadece ‘unut ederdi’. Elinde gücü olan insanların, ki bahsettiğim güç silah ya da para gibi geçici olmayan güç umuda ve dualara ihtiyacı yoktu bile. Yine de dinsiz biri değil, aksine bağlı biriydim. Acaba bunu da sorar mıydı şimdi röportajda. Ne diyecektim peki. Klasik yalanlar, maskelenmiş hayatım. Üzülüyor değildim; sadece bu gibi formalitelerden nefret ediyordum. Şimdi de şu muhabir. Nasıl bir adam acaba diye düşündüm, bu sorumun hemen cevaplanacağını nereden bilebilirdim elbet.

Kapı açıldı ve içeri sari saçlı on beş on altı yaşlarında görünen bir çocuk girdi. İşe bak şimdi de liseli çocukları mı gazetede çalıştırıyorlar diye düşündüm. Başını öne eğerek bana selam vermekle çok meşgul olduğu için yüzünü göremiyordum. “İyi günler. Umarım fazla geç kalmamışımdır.”. Neydi bu titrek ses tonu şimdi? Fazla mı heyecanlanıyordu bu konuşmayı yapacağına ya da endişelenip korkuyor muydu anlaşılmıyordu. Sanki ikisini birden yaşıyormuş gibiydi. Sonra kafasını kaldırınca son derece şaşırmış bir ifade ile bana baktı. Tanrım, bu küçük çocukla mı uğraşmam gerek diye bir kere daha iç geçirdim. Yüzü fazlasıyla çocuksuydu, on altı yaşındaki bir genç için bile. Yeşil gözleri, endişeli ve acaba ben sizle mi görüşmeye geldim diyecek kadar meraklı bakıyordu. Nefesini tutmuştu, yani bir şey söyleyecekti ancak fazla kararsızdı. Küçük bir çocuk için ayağa kalkma gereği duymadım, bu yaşlı bir adam olsa bile yapmazdım ya orası farklı. Sadece başımı hafifçe aşağı indirip yukarı çıkardım selamlamak adına. Karşımdaki boş koltuğu gösterdim. “Biriyle röportaj yapmak istediğinde biraz daha dakik olursan senin açından iyi olur” Açıkçası onu tanımıyor olsam da ufak bir çocuğa siz demezdim. Neden geç kaldığı ortadaydı; ufak bir çocuk ve dağınık saçları, düzgün giyilmemiş giysileri, eline tutuşturulmuş eşyalar. Ben burada ne saçmalık yapıyordum açıkçası? Gözlerimi kapatıp yüzümdeki şu sinirli gülümsememle bunları düşündüm. Böyle saçma bir şeyi kabul etmenin hangi açıdan yararlı olacağını bilmiyordum. “Tam olarak ne gibi şeyler soracağını öğrenmek isterim. Genel bir özel geçer misin?” Bunu yapabilir miydi bilmiyorum. İçimden güldüm ama amacım kesinlikle dalga geçmek değildi. Acemi olduğu apaçıktı. Onun cevabini beklerken cebimden sigaralığımı çıkardım. İçinden bir tane çekip çakmağımla yaktım. Bağımlı değildim ama içmeyi de bırakmıyordum. Karşımda daha yaşı büyük olmayan biri varken içmek ne kadar doğru bilmem. Sahi benim doğru ve yanlış anlayışım tamamen farklı. Yine de bu konu üzerinde biraz daha düşünmeliydim. Sigarayı içime çektim ve diğer yöne doğru bıraktım dumanı, onun rahatsız olmaması için.

Diğer başvurum

Morska bağrışmaları duyduğunda gölünün dışındaydı. Bir kez daha Kimmy tam gelecek zamanı bulmuştu. Ama bu kez Each Uisge hazırlıklıydı. İnsan biçiminde değildi. Gerçek biçiminde de değildi, amacı kızın onu görse bile tanımamasıydı. Sivri dişli bir yarı at suyun üstünden kafasını uzatsa herhalde tanırdı. Ama şimdi, saçları gibi sarı tüylü ve daha da açık renkli yelesi ile vahşi fakat güzel bir at gibi görünüyordu. Each Uisge’lerin ata dönüşebildikleri bilinen bir gerçekti fakat kızın anlayacağından şüpheliydi. Yavaş adımlarla ilerleyip ağaçların arasından çıktı. Bu kez de kız onu fark etmemişti. Eğer insan biçiminde olsa gülümsüyor olurdu Morska. Çok çok yavaş sessiz adımlarla kıza doğru yürümeye başladı. Ağırlığının dört bacak üstünde dengelenmesi sayesinde bu formda insan halinden çok daha sessizdi. İnsan dişisi sanki kafasını suyun altına sokup birde öyle bağırmayı deneyecekmiş gibi gölün girebileceği kadar dibine girmiş, aşağı doğru eğilmiş bağırıyordu. Kızın arkasında bir an duraksadı Morska. Gölünün dibinde ne çok ses çıkarıyordu bu kız. Aklında kızın koluna kafası ile nazikçe dokunup onu ürkütmek vardı ama fikrini değiştirmişti. Dışından sinirli bir ses vermemeye çalışarak birkaç adım geriledi yaratık. Bu biçimde dışarı nefes verdiğinde çok ses çıkarıyordu. Büyük gözleriyle kızın alt gövdesini nişanladıktan sonra aniden dörtnala koşup kıza kafasını geçirdi.
Kulağına insan dişisinin suya düştüğünü haber veren su sesleri dolarken insan formuna dönüşmeye başladı Morska. Yaptığı şeyden pişman değildi ama eğer kız soğuk su yüzünden hasta olursa anlaşma ihlaline girerdi. Bu yüzden yine şifalı ot vermeliydi kıza. Ne olur ne olmaz diye. Kesinlikle tek önemsediği şey anlaşmaydı. Yoksa kızın teki hasta olacaktı, ona neydi ki? Tabii kız Kimmy’di ama… ‘Yok canım,’ diye düşündü içinden. ‘Anlaşma olmasa insan dişisinin tekini neden takayım ki kafama?’ Tamamen insan biçimine kavuşunca bir kahkaha attı suyun üstünde oluşan ufak dalgalarla köpüklere. “Su nasıl Kimmy? Gözüm seni üşümüş görmeye alışık ya, geleneği bozmayayım dedim.”