Rp falan fişman.

Onunla ilk karşılaştığım mekana az önce girmiştim. Daha henüz üzerimdeki tozları silkmeye vakit bulamadan doğrudan onun odasına gittim. Nedeni yoktu, açıkçası şu an boş mu onu da bilmiyordum. Belki ameliyat yapıyordu. Bense daha az önce kapıda almış olduğum kararın korkutucu yönlerini düşünüp titrerken –hayır, titremem kesinlikte soğuktan değildi- şimdi içeri girmiş ve onu görmek için can atıyordum. Dediğim gibi özel bir nedeni yoktu, tabii bugün işlemleri başlatacaktık. Kalabalıktan kurtulup onun odasının önüne geldiğimde biraz beklemek istedim. Zaten koridordaki ayna halimi anlatıyordu: darmadağın saçlar, hasta sanılacak kadar kızarmış bir yüz ve nefes nefese olan soluğum. İçeri girmeden, üzerimi düzeltmeye çalışsam da pek işe yaramadı. Açıkçası bugün bütün gün oradan oraya koşuşturmuştum ve uzun mesafe katletmiştim. Yani evet, üzerim dağınık ve hafif kirliydi.

Ne kadar çekiştirsem de işe yaramayacağını anladığım zaman içeri girmek için kapıyı çaldım. Acaba içeride miydi? Bu soru (ve o) beni o kadar heyecanlandırmıştı ki cevabi beklemeden kapı kulpuna yapıştım. Rahat çevrilmesinden en azından kilitli değil diyebilirdim. Kapıyı yavaşça araladım. Aralıktan göz atarken onu gördüm, yine kahve içiyordu. Burada olması iyiyi, yoksa biri beni boş bir odaya girerken görseydi hırsız filan sanabilirdi. Ona doğru gülümserken kapıyı iyice açtım ama içeri girip girmemekte nedense tereddüt ettim. Sonuçta o bir doktordu ve meşgul olmalıydı. Günün sonuna gelmiş olsak bile hastanedeki bu kalabalıktan daha bakılacak bir sürü hastasının olduğunu söyleyebilirdim kolaylıkla. Acaba onu görmek için randevu filan mı alsaydım? Peki, her seferinde ne uydurulurdu ki? Bunları düşünürken kendi kendime güldüm. Sonra onun henüz iş alanında ne ile ilgilenmekte olduğunu bilmediğim için kendime kızdım. Sahi bir de onunla röportajım vardı ama başı kalabalıkken onu sıkmak istemiyordum. “Merhaba.”

out: off sinav haftasi T^T haftayada öyle sonra 3 hafta rahatim xD =_= ama şu sinavlar bir bitse.... Geç olduğu için üzgünüm. He bir de kurguda bir iki düzenleme yapalim.

Adrian… Az önceki kızması beni çok korkutmuştu. Peşi sıra odasına gidene kadar konuşmamıştı benle. Gerçekten çok mu sinirlendirmiştim onu? Belki en başından beri buraya gelmemeliydim. Çekingen düşüncelerle odasına girdim. O kahvesini içmeyi sonunda bıraktığında bana döndü. Beni kavrayıp kendine çektiğinde şaşırmıştım. Endişelendim birileri bizi görebilirdi. Bu çok yanlış anlaşılır ve o işinden olabilirdi. Kendimi ayırmak istermişçesine itmeye çalıştım. Gerçekte ise ona daha da sıkıca sarılmak istiyordum. Tabii buranın bir hastane olması aklımdan bir türlü çıkmıyordu. “Seni çok özledim.” Beni özlemiş. Ben de onu çok özledim. Yanından ayrılmak istemiyordum. Son bir çaba ile kendimi ondan ayırdım. Halen hastanedeydik. Ama bunun yani sıra az önceki kızgınlığına kırılmıştım. Evet, haksiz olan ben olabilirdim ama yine de… Bana bağırmasına katlanmak istemiyordum. “Ben de seni özledim Adrian.” Geriye doğru çekildim ondan uzaklaşırcasına. Ona bakmayı reddettim ve kafam öne eğik bir şekilde masanın önündeki sandalyeye oturdum. “Biliyorsun, bugün buraya sadece seni görme amacıyla gelmedim.” Konuyu bebek konusuna çevirmek istiyordum. Yoksa bu gidişle unutulacaktı. Onun bebeğini doğurma düşüncesi ile daldım bir süre. Kafamı masaya dayadım. Adrian, ben ve bebek… Tam bir aile gibi olacaktık. Yüzümde hayallerimin mutluluğu ile bir gülümseme belirdi.

Beni hayalimden alan onun elini alnıma koyuşuydu. Kafamı kaldırıp ona döndüm. Neden yapmıştı ki bunu? Yoksa yine kızarmış mıydım? İki elimi yanaklarıma koydum. “Akita? İyi misin?” Ah? Ellerimi yanaklarımdan çekerken başımı evet anlamında öne geriye salladım. “Üzgünüm biraz dalmışım.” Gülümsedim sevimli bir biçimde. Benim için sıklıkla endişeleniyordu. Oysa ben sadece akli havada bir insanim hepsi bu. “Ayrıca beni görmek için gelmediysen neden geldin? Hasta filan mısın yoksa?” İşte yine endişeleniyordu. Ayrıca bilmiyordu ki ben hasta olunca hastaneye gitmeyi sevmeyen biriyim. Gerçekte kendimi eve kapatır ve iyi olmayı beklerdim. Hastaneleri sevmiyordum, ona röportaja gelirken bile huzursuzlanmıştım. Elimi tutarken endişeli gözlerle beni süzdü. Tipik bir doktor. Gülümsedim. “Şu an hasta değilim. Ama beni hasta etmen için buraya geldim” dedim. Bu eski bir deyimdi. Hamilelere hasta demek önceki inançlardan kalma bir şeydi. Tabii Adrian buralı olmadığı için bilmiyor olabilirdi. Onu daha da endişelendirmeden açıklamaya giriştim. Ama önce elimi onun elinden aldım. Nedense bugün tedirgin davranıyordum bu konuda. Öne doğru eğildim sanki bir sır veriyormuşçasına. Ve fısıldayarak konuştum. Dediğim gibi burada her yerden birileri çıkabilirdi. “Adrian, tabii ki seni görmek için geldim. Ama burada yani hastanede olmamın sebebi şu hamilelik işlemleri ile ilgili.” Gözlerimi aşağı kaydırmıştım. Bunu konuşurken bile utanmıştım. Kapıya doğru baktım sanki oradan biri çıkacakmış ve alay edecekmiş gibi geliyordu bana.

Gözlerimi kapıdan ayırırken karşımdaki konuşmaya başladı. “Merak etme. Kimse içeri giremez. Kapı kilitli olsun ya da olmasın kişinin kapıyı çalıp, izin almadan içeri girmesi yasak. Bu sadece görgü kuralı değil. Cidden bu hastanede bu yasak.” Hım.. demek ki ne düşündüğümü bu derece dışarıya belli etmiştim. Bazen çok çekingen biri olabiliyordum. Genelde konuşkan bir yapım vardı ama… Bazen oluveriyordu işte. Konu benim özelime ve duygularıma gelince böyle oluyordu. Sanki çok gizli bir iş yapıyormuşum gibi. Her neyse başımı evet anlamında salladım Adrian’a. Ona güveniyordum. Kimse gelmeyecek diyorsa gelmezdi. Çenemi nazikçe tutup kaldırdı başımı. Onunla göz göze gelmiştik. Bana gülümserken nedense gözlerimi kaçırmak istedim. Ama yapmadım. Derin bir nefes alırken her şeyin iyi olduğunu düşündüm kendi kendime. Utanılacak bir şey yoktu sonuçta, değil mi? “İstekli olman beni sevindirdi. Ama önceden bazı şeylerin ayarlanması gerek. Şimdilik benimle idare etmen lazım.” Gülümsedim. Hemen yapmak olanaklı değildi sanırsam. O da bunun üzerinde çalışıyordu zaten. Açıkçası hızlı olmayacak olması beni sevindirmişti. Halen korkuyordum ya, sonunda birçok şey yapılmalıydı bir erkeğin doğurabilmesi için değil mi? Bana sarıldığında bu sefer ayni sıcaklıkla ben de ona sarıldım. “Biraz böyle dursan. Seni gerçekten de özledim.” Keşke evde olsaydık. O zaman bu kadar çekingen olmazdım. Sadece ikimiz. Kafamı omzuna dayadım. Bir şeyler söyleyecektim ama sustum. Sessizlik tüm duygularımı anlatmaya yetebilirdi şu an. Ancak onu çok sıkmamalıydım. Sarılmayı bıraktım yavaşça. “Adrian…” Birkaç söz gerçekten çok şey ifade edebilirdi şimdi. Ama ben o kelimeleri bulamıyordum.

Bana sarılmayı bıraktı ve kahvesine daldı. Sanırım şu kahveyi her şeyden daha fazla seviyordu. Hayır, alınmıyordum değil mi? Bana sarılmaktan daha mı çok seviyordu kahvesini? Bozulmuş bir bakış attım ona. Zaten ilişkimiz çok kısa sürede ilerlerse olacağı buydu. Ama suçlu bendim. Daha önce çok fazla ilişki yaşamamıştım bu nedenle bunu böylesine çok istemiştim. Ve benden sıkılmıştı şimdi o. Üzüntüyle gözlerimi pencereye çevirdim. Ayağa kalkıp gitmeyi düşünüyordum ki o benden daha önce davrandı. Ama kapıya vardığında onu açmak yerine kilitlemişti. Neydi şimdi bu? Oysaki ben gitmeyi düşünmüştüm. Nedeni yoktu, kesinlikle onunla kalmak istemediğimden değildi ama. Kendimi huzursuz hissettiğim içinde değildi aslında. Bu olsa olsa bahane olurdu. Sadece gitmek istemiştim. Üzülüyordum. Adrian yüzünden değildi belki sadece benim boş kuruntularımdı. Yine de bir anda bu kadar yakin olmamız hoş değildi. Yanıma gelirken onu izledim sadece. Hatta devam ederken de. Beni tutup çekerken, ayağa kaldırırken, öperken… Hareket etmedim ve onun beni yönlendirmesini bekledim. Beni kendine çekerken biraz kımıldandım. Ama onu itmedim. “İstemezsen dururum. Ama burada kimse bizi duyamaz ve yakalayamaz.” Beni mi istiyordu şimdi? Niye aklım bu kadar çok karışmıştı sanki. Bir şey düşünmemek en iyisiydi şu an için. Düşünürsem, çok düşünürsem ya reddedecektim ve onu kıracaktım ya isteyip onu bunaltacaktım. Yine de bir cevap bekliyor gibiydi. “Sorun değil istediğini yapabilirsin.” Hım... Burada nasıl yapacaktık aslında? Onun bildiğini düşündüm yine de. Kendimi ona doğru bıraktım.

O geri çekilirken neredeyse düşüyordum. Böyle bir tepki beklemiyordum açıkçası. Ne diye vazcaydı ki şimdi? “Eğer istemiyorsan söylemen yeterli. Buzdolabı gibi davranıp beni de rahatsız etmene gerek yok.” Eh? Ne olmuştu şimdi. Neden o… bana bağırıyordu. Sesi çok korkutucuydu. Bir an ona bakmak istedim ama kafamı yere eğdim. Tüm suçlu ben miydim şimdi? Kendimi çok kötü hissettim. İçimden soğuk rüzgarlar esiyordu sanki. Yere çöktüm. Direk bakmıyordum ama benden uzaklaştığını görebiliyordum. Ellerimle yüzümü kapattım. Adrian’in bu hali beni son derede korkutmuştu. Kapıya koşup biran önce çıkmak… Bu onu sadece kızdırırdı değil mi? Ne yapacaktı şimdi? Bana vuracak mıydı? Ne kadar berbat biri olduğumu söyleyip beni azarlayacak mıydı? Neden ondan korkmuştum? “Anahtar kapının üzerinde… Eğer ev için yedek anahtar çıkartmak istersen oradan yaptırabilirsin. Hepsi orada.” Bana çık mı diyordu şimdi? Ama daha kibar bir şekilde. Şu an git diyordu. Sonra gelirsin. Sesi daha yumuşak çıkıyordu ama bu beni terslemediği anlamına gelmiyordu. “Tabi artık beni sevmiyorsan onu da anlarım.” Nasıl? Tekrarlaması gerekiyordu... Ona bedenimi bile vermeye hazırken nasıl bu sözü edebiliyordu. Benim bedenimi çok mu ucuz görüyordu. Gözlerimin dolduğunu hissettim. “Yani buraya gelmendeki amaç bu muydu yoksa? Hamilelik işinden vazgeçip beni sevmediğini mi söyleyecektin?” daha deminden beri beni dinlemiyor muydu bu? “Saçmalama!” Dedim biraz yüksek bir tonla ve başımı hızlıca ona çevirirken oturduğum yerden gözyaşlarımın yanaklarımdan aktığını hissettim. Aşırı tepki göstermiştim sanırım. Yeniden başımı çevirdim. Öne doğru. “Bunu nasıl söylersin… Her şeyi…” ağlamam bir türlü durmamıştı. Yutkundum konuşurken sürekli. “Buraya hamilelik işlemleri için gelmiştim. Ama sen vazgeçmemi istiyorsan…” ellerimle yüzümü gizledim. Gözyaşlarımsa yanaklarımdan süzülüp çeneme oradan da boşluğa gitmeye devam ediyordu. “Seni sevmediğimi nasıl düşünürsün. Sence ben sokak kadını mıyım? Sevmediğinle birlikte olmak isteyen biri miyim?” Ayağa kalktım zorlukla. Onunda üzülmüş olduğunu biliyordum ama hakaretleriyle gerçektende çok ileri gitmişti. Kapıya doğru hamle yaptım. Kilitli olduğunu unutup direk açmaya çalışınca pek başarılı olamadım tabii. Bir süre durup gözyaşlarımı silmeye çalışırken belki de bugün buraya gelerek en büyük hatayi yapmiş olduğumu düşündüm.

Gitmeden önce çekti beni. Ben ise gözyaşlarımı silmeye çalışıyordum büyük bir çabayla. “Peki sorun beni sevmemen değilse, ne? Neden sana dokunduğumda kaçınıyorsun? Neden oyuncak bebek gibi duruyorsun seni öptüğümde?” Ah? Sorun bu muydu yani? Hala benim ilk erkeğimin, ilk ilişkimin kendisi olduğunu anlayamamış mıydı yoksa? Ben bir sokak kadını değildim ki rahat davranabileyim. Belki bir süre sonra rahatlardım ama halen çok yeniydim bu konularda. Ne yapabilirim ki? Cevap vereyim mi? Ya daha çok kızarsa? “Neden ben sana her şeyim olmanı teklif etmişken, senin yüreğinde bir geri çekiliş sezinliyorum?” vücudumu arkadan sararak daha çok sıktı. ‘Neden şimdi?’ diye düşündüm. Neden Adrian? Ben sanırım kendimi iyi anlatamayan biriydim. Gerçekten, iyi anlatamıyordum. Her sözümü neden tersine çeviriyordu ki? “Seni seviyorum…” dedim kısık bir sesle. “Adrian… Benim ilk ilişkimsin. Üzerime bu kadar gelmen beni korkutuyor.” Oldukça kısık söylüyordum. Utanıyordum. Gözyaşlarım durmuştu ama yüzüm kızarıyordu bu seferde. Bu tarz şeyler her zaman yaptığım şeyler değildi. İlişki ve cinsellikle ilgili olanlar. Özellikle uzak durmuştum sanki bunca yıl. Onun kollarından kurtuldum bir hareket ile. Dönüp sarıldım tekrardan. “Üzgünüm Adrian. Seni hak etmediğimi biliyorum. Ama gerçekten… Ben kaçmak istemiyorum. Bana istediğini yapabilirsin Adrian. Çünkü ben ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.” Kollarımı boynuna doladım. Ve onu kendime doğru çektim. Yüzü yüzüme yaklaştığında nefesini hissedebiliyordum. Yoksa onu öpmek mi üzereydim? Bu çok emrivaki olmaz mıydı? Ne yaptığımı fark edince yüzüm daha da kızardı. Ama geri çekilmek istemedim. Öpmedim de tabi ama. Şimdi geri çekilseydim yine ayni şeyi söyleyebilirdi. Sakinleşmeye çalışırken onun tepkisini bekledim.

O beni öptüğünde rahatlama hissettim. Yoksa orada öylece sonsuza kadar kalabilirdik. Bunu benden bekliyordu ama yapamazdım. Neyse ki o beni öpmüştü. Beni kapıya sıkıştırırken bile vücudumun rahatladığını hissedebiliyordum. Bu hareketi ilginç bir biçimde beni germemişti. Bana dokunmaya başladığında elimi ağzımla kapattım. Biraz refleks gibiydi bu. Sonuçta kapıya dayanmıştık. Bunu bilerek mi yapmıştı? Sesimiz dışarı gidebilirdi. Yakalanmamız her açıdan çok kötü olurdu. “Benden utanmanı istemiyorum ve özür dilerim hiç çekineceğin aklıma gelmemişti.” Hm? Özür dilemişti. Bu sırada yine aşağıya doğru indirirken öpücüklerini üzerimi soymayı başlamıştı çoktan. “Senden utanmıyorum Adrian.” Dedim ve onun yanağına elimi koyarak kafasını çevirdim. Bana bakmasını sağlamıştım bu hareketle. Kafamı öne doğru ilerlettim ve dudaklarına daldım çok yavaşça. Onu itmek istedim ama bunu reddetmek olarak algılayacaktı kesinlikle. Kapının burada birlikte olmak istemiyordum. Ellerimi onun vücuduna dolarken üzerimdeki baskısını kaldırmak için ben de kendi vücudumu onunkine doğru ittim. Sonra ellerimi onun vücudunda kaydırıp öne doğru getirdim. Ben de onun bana yaptığı gibi soymak istiyordum. Gerçi bayağı bir çabaladım ama pek başarılı olabildiğim söylenemezdi. Dudaklarımı onunkilerden ayırırken nefes nefese kalmıştım ve olabildiğince kısık sesle nefes vermeye çalışıyordum. Hala kapının dibinde olduğumuzu düşününce kızardım ve kafamı yana çevirdim. Sanrımın bunu yanlış anlayacağını düşünmüştüm yine ani bir hamle ile ona sarılıp kendime çektim. Tabii kafam yan dönük ve gözlerimde kapalıydı. Ona bakmıyordum şuan. Yine de ne yapsa hissedebilirdim.

Beni bir anda kucakladı ve yere yatırdı. Kendisi de üzerime doğru yattı tabii. İlk defa olsaydı çiğliği basardım ve tüm hastane buraya gelirdi. Sanırım onun bu davranışlarına alışıyordum gerçektende. Bir cevap vermesini beklemiştim aslında, bir soru sormamış olmama rağmen. Ama o sessizliği korumakta ısrar ederken ayni zamanda da istediğini alıyordu. Konuşmamasının daha iyi olduğunu düşündüm. Bu haldeyken ne derse desin yanlış algılayacak ve üzülecektim. En iyisi sustuğumuz ve bedenlerimizin konuştuğu zamanlar değil midir zaten? Ama konuşkan ve sorgulayıcı yapım bunu uygulamama pek izin vermezdi sadece gözlemleyebilirdim.

Adrian’a baktım. Beni aşağı bastırıyordu sanki daha çok yere girebilirmişim gibi. Yine bedenimle oynuyordu. Bunu gerçekten seviyor muydu? Eh sonunda o bir doktordu… Tüm vücudumun hakimiyetini kazanmıştı artık. Ben de bir şeyler yapmalı mıydım? Bilmiyordum. Bunu çok mu kafama takıyordum acaba? “Aahhhh…” Elini aşağılarıma indirmesi ile verdiğim tepkiydi bu. O anda tüm düşüncelerim gitti. Ama bir anda… Böyle bir şey olabileceğini hiç beklemiyordum. Bir şeyler söylemek istedim, hareket etmek. Beynim durmuş gibiydi. Oradan hiçbir tepki gelmiyordu ki devamını getirebilmem için. O ellerini daha da çok kullanırken vücudum bir kez daha titredi. Hemen ardındaki ilk tepkisi irkilmeyle karışık bir istememe oldu elbet. Sonuçta fiziksel olarak halen hazır olduğumu düşünmüyordum. Kollarından tutup onu geriye itmek istedim. Ama beynim bir anda buna engel oldu. Onunla birlikte olmak istiyordum her ne kadar bu beni zorlayacaktıysa da. Kendimi engelleme çabaları için de onun omuzlarına koydum ellerimi. Amacım onu itmek değildi. Omuzlarından sırtına kaydırdım ellerimi ve ona sarıldım. Ağzımı araladım ama şu durumda ne söyleyecektim ki? Ayrıca aramızdaki sessizliği bozan kişi olmak istemiyordum. Derin derin bir iki nefes aldıktan sonra ona daha da sıkıca sarıldım. Çenemi omzuna dayadım. Ellimi saçlarına götürüp onu tıpkı evcil bir hayvan gibi yavaşça okşadım. Bu hareketime sinirlenebilirdi aslında. Bunu fark etmeden yapmıştım oysaki. Bu düşünce ile onu okşamayı bıraktım.

out: ee son nerde o_o yazamadim da doğru düzgün T^T

Adrian’dan aldığım bu sıcaklığı herhangi birinden alamazdım herhalde. Yani bilmiyorum tabii hayatımda başka kimse olmamış olduğu için. Ancak gerçektende öyleymiş gibi hissedebiliyordum, onun kollarındayken ben. Çiğlik atmamak için ağzımı elimde kapadım diğeriyle ise onu sıkıca tutuyordum, bu pozisyondayken benden kaçabilmesine imkan varmış gibi. Bu düşünce tüylerimi diken diken ediyor. Adrian’in beni sevmemesi. Ama ortada öyle bir şey yok değil mi? Hayatımda o kadar çok sevmeyen insanla karşılaştım ki, onun beni sevdiğini anlamam gerekir. Sevmeyen biri bu kadar ileri gidebilir miydi? Bu düşünceyle içim isindi. İşte şimdi gerçektende onun çocuğunu doğurabilirdim. Bunu çok istiyordum ama buraya geldiğimden beri lafı çevirip duruyordu. Hemen olmayacağını söylemişti bir kere. Sanırım sabırsız olan bendim ya neyse.
Bir anda vücudum gerildi. Zorlukla onun adini mırıldandım. Derin bir nefes aldım. Daha sonra kendimi serbest bıraktım. Ve artık bedenlerimizi ayırması için onu nazikçe ittim. Yerimde doğrulmaya çalışırken yaptığım şeyden içten içe utandım. Ne gerek vardı bunu burada, bir hastanede, yapmaya. Ağzımı elimle kapattım. Ona yanlış bir şey söylemek istemiyordum tabii ama bu yaptığımız… Aslında onu ben sürüklemiştim bu işe. Bunu düşününce kendimi kötü hissettim. Onu yapmak istemediği şeylere mi sürüklüyordum? İstediğim bu değildi. Giysilerim için etrafa bakindim. Acele bir şekilde aradığım için dibimle olmalarına rağmen göremedim. Başımı ona çevirdim. ‘Üzgünüm’ diyen gözlerle baktım. Evet, gözlerim yine parlıyordu; ama bu sefer ağlamayacaktım; tabii o bana bağırmazsa birazdan. Bir anda beynimdekiler silindi. Neden bana bağıracağını düşünmüştüm ki? Daha öncekinde böyle bir şey olmuş muydu? Alt dudağımı ısırdım endişeyle. Sanırım deliriyordum.

<DIV class=postbody>Ve sonunda bitmişti. Bu seferki bir işkence gibiydi. Geriye çekilip üzerimi düzelttim. Cihaza baktım. Acil bir durum yoktu. Bakışlarımı ona çevirdiğimde hızlıca ağzını kapattı eliyle. Bu durum onda bir alışkanlık gibiydi. Tuhaf bir alışkanlık. Onu izledim kısa süre. Bana baktı özür dileyen bakışlarla. Neydi bu çocuğun sorunu? Gözleride parlıyordu. Yani ağlayacak mıydı? Tanrım. Hadi ama!

Ayağa kalktım rahat bir tavırla. Pantolonumu düzelttikten sonra saate baktım. En azından bir saat daha boştum. Bir duş alsam iyi olacaktı yani. Bakışlarım ona kayınca istemsiz bir şekilde kasıldım. Yüzüme geniş bir gülümseme yayıldı.

"<FONT color=#8b4513>Duş alacağım." </FONT>dedim sakince. "Gelecek misin?"

Elimide ona uzattım. Kibar olmak her zaman işe yarardı. Yine deşu an çekip gitse de mutlu olurdum ya neyse. Ve de tabiki kahve içmeliydim. En azından yarım saattir kahve içmiyorum. Kahve!</DIV>

blablalba...
Eve gidilmiştir.
KİLİT!!!!