Bir Yangın Külünü Yeniden Yakıp Geçtin.

1. KURGU

Yousef'in misafir odasına yerleşmesinin üzerinden bir hafta geçmişti. Söylediği gibi ertesi gün öğleden sonra evdeki tüm güvenlik tesisatı eksiksiz bir şekilde kurulmuş, banyoda dahil olmak üzere her yere kameralar yerleştirilmişti. Souji bunları dizüstü bilgisayarından izleyebileceği şekilde kurdurmuştu donanımı. Tıpkı şuan izleyebildiği gibi.

Yousef ne mi yapıyordu, burası biraz özeldi, sadece Souji'ye özel. Wakufusunu giyip yatağına uzanmış, duşakabinin arkasından görebildiği kadarıyla Yousef'i izliyordu. Duş kabinine yansıyan silüeti bile enfes görünürken kendini tutmasını oldukça güçleştirdiği bir gerçekti.

Sıkı bir rejime girmişti doğrusu Souji. Yousefi ilk gördüğü andan itibaren aklında sadece o vardı. Ara sıra takıldığı modellik yapan kız arkadaşını bile aramıyordu. Zaten kız yanında çalışan adamlara karşı bir göstermelikti, eh birde istediğini bulamadığı zamanlarda rahatlatıyordu Souji'yi.

İşte duştan çıkıyor, belinden aşağısına sardığı havlu ve ıslak teni yine Souji'nin kanının kaynamasına sebep olmuştu. Hemen dizüstü bilgisayarını kapattı ve oldukça dağılmış wakufuya aldırmadan dışarı fırlayıp odasına girmeden önce Yousef'i durdurdu. İşte yine kızarıyordu değil mi? Yousef'in yüzünün aldığı bu dehşetle karışık utanma halini seviyordu.

Bana sanki sizi taciz ediyormuşum gibi bakmayı kesin artık bay Yousef. Bir haftadır her gece wakufu giyiyorum, şimdiye kadar alışmış olmalıydınız.

Şuan kameradan değil gerçeğini izliyordu. Karşısındaydı, elini uzatsa dokunabileceği kadar yakın. Ona dokunabilmek için ateşin içine atlamaya bile razıydı, çünkü her gün içinde büyümeye devam eden ve Souji'yi küle çevirmeye başlayan yangından bir farkı olmayacaktı zaten bu hareketin.

Hesaplarda küçük bir karışıklık olmuş. Yarın sabahki programında bankaya uğramamızı sağlayacak bir esneklik olabilir mi diye soracaktım?

Odasında duran banyodaki çeşme gene bozulmuştu. Ev harikaydı, mükemmeldi, lükstü ama altyapı olarak görüntüden beklenmeyecek kadar kötü olabiliyordu. Bu nedenle koridordaki banyoyu tercih ediyordu. Üstündeki havluyu, duşakabinin içinde giyip çıkarmayı tercih ediyordu. Banyoya yerleşen kamera yüzünden eskisi kadar rahat değildi ama fazla da sorun yoktu. Sonuçta Tetsu'nun kendisine zarar vermek isteyeceğini sanmıyordu. Saçlarını iyice şampuanladı, dikkatli ve ayrıntılı bir şekilde liflendi, ona öğretildiği gibi, ona çocukken öğretildiği gibi, hızlı bir şekilde duşunu tamamladı. Askıdaki havluyla iyice kurulandıktan sonra başka bir havlu daha alarak beline sardı, odasına gitmek üzere hem duşakabinden, hem de banyodan çıktı. Bugün, bir tamirci ayarlanmalıydı ve bunu belboylardan birine mutlaka iletecekti. Bu düşünceyle odasına doğru yöneldi, ancak Tetsu'nun karşıdan koşar adımlarla geldiğini onu durdurana kadar fark etmemişti. Onun dağılmış ''bornoz''una her zamanki gibi tepki verdi, doğal olarak. Ancak kıpkırmızı olmasının nedeni, iddia edildiği gibi wakufu değil, daha çok kendi kıyafetlerinin üstünde olmamasıydı.
''Ne umuyorsunuz Bay Tetsu, daha üstümü bile giyinemedim.'' dedi sadece. Sesi azarlar gibi değildi kesinlikle. Son radde sakindi. Sonra, derin bir nefes alarak sustu. Anlaşılan bir şey söyleyecekti. Ve adam söyleyeceğini söyler söylemez gülümsedi. ''Aslında karışıklık yok, o talimatı ben vermiştim. İkramlar ortadoğu geleneklerinden biridir.'' Gözleri yeniden adamın üstüne kaydı, bakışlarına hakim olması gerekiyordu ama çok dikkat çekiciydi bu hali adamın. Kendi havlusunu istemdışı kavradı. Sonunda gözlerini adamın gövdesinden ayırıp yüzüne odakladığında daha da beter kızardı. Oysa, cildi o kadar hassas değildi normalde. Bu kadar fazla kızarmazdı aslında. Uzun bir sessizlikte onun yüzüne bakmaktan alıkoyamadı kendini. Mavi, çekik gözler, sert bir askeri andıran ama hoş şekilli dudaklar, her daim özgür, serbest olan uzun sayılacak saçlar. Koca Japonya'da gördüğü en erkeksi tiplerden biri olduğunu söyleyebilirdi. Kaşlarını kaldırdı, bir şey diyecekmiş gibi dudaklarını oynattı. Sonra vazgeçti, yeniden sessizliğe büründü. ''Başka bir şey yoks...'' Ansızın çalan zille yerinden sıçradı. Kapıya da telaşla vuruyorlardı. Sonra resepsiyonda her zaman olan yedek anahtarın kullanıldığını duydu. İçeriye dalan bir adamın neden bu kadar telaşlı olduğuna anlam veremeden baktı.
''Ya... Yangın var, sistemler çalışmıyor. Yangın çıkışları kilitli!'' dedi adam telaşla. Onun kırmızı renkli üniformasını süzen Yousef o an ikisinin de kıyafetlerinin uygun olmadığını düşündü. ''Bir şey geçirip üstüme geliyorum şimdi.'' Ama ne yapacağını da bilmiyordu tabi. Sadece odasına geçti ve dolabını açtı hızla.

Hafif alaycı ve imalı bir gülümseme ile Bence yeterince giyiniksiniz bay Yousef dedi. Üstelik ikimizde erkeğiz, zaten daha önce görmediğim bir şeye bakmıyorum. Evet bundan ne isterse anlayabilirdi. Onunla uğraşmayı ve arkasından yüzünün kızarmasını izlemek bir oyun haline gelmişti onun için.

İşte yine beni inceliyor ve yine kızarmaya başlıyor diye geçirdi aklından Souji. Başka birisi olsaydı oda beni istiyor diye hiç düşünmeden ilk adımı atıp yapışmıştı dudaklarına. Ama malesef Yousef şuan bunu yapamayacağı kadar ince bir pozisyonda duruyordu Souji için. Her şeyden önce güvenliği ile sorumluydu, onu kendinden bile koruması gerekiyordu kısaca.

Yousef tam bir şey söyleyecekti ki, yangın haberini aldılar. Zamanlama, harikaydı!! Yousef durumu öğrenir öğrenmez giyinmek için odasına yönelmişti ki, kolundan yakaladı. Saçmalamayın bay Yousef, şu durumda güvenliğin kıyafetlerden daha önemli. Yousef itirazlar eşliğinde direnmeye başlamıştı bile. Yapabileceği başka bir şey kalmamış gibi görünüyordu. Onu kaldırdığı gibi omzuna attı ve debelenmesine aldırmayarak dışarıya yöneldi. Poposu yüzünün hemen yanında dururken kendini işine vermesi zor olacaktı.

Onlar içerde didişirken alevler bulundukları kata kadar gelmişti bile. Az önceki şekilli popo fantezileri geldiği gibi uçtu aklından. Kaşları çatıldı ve yüzü gerginlikle kasıldı. Normal yangın bu kadar kolay ilerlemezdi. Yare yare, hiçbir zaman kolay olmazdı zaten. İçeri geri dönüp kalın bir şeyler aradı. Çarşaflar… Hayır çok ince... Lanet olsun..

Sonunda dolaptan bir battaniye almayı akıl etti. Tek eliyle debelenen Yousefi engellemeye çalışırken diğer eliyle battaniyeyi onu örtecek şekilde üzerine atıp tekrar çıkışa yöneldi. Kilitli yangın çıkışlarını kırabilirdi ama omzunda biri olması nedeniyle zaman kaybedemezdi. Hiç düşünmeden merdivenlere yöneldi. Alevlerin içinden geçerken menteşesinden çıkmış yanan bir kapı tam üzerine düşeceği sırada eliyle durdurmak zorunda kaldı. Kapıyı mümkün olduğunca çabuk fırlatmış ama elinin yanmasına engel olamamıştı. Eğer ayağını kullanacak olsaydı aşağılara kaymış wakufu alev alabilirdi ve bu oldukça zor bir durum yaratırdı kendileri için.

Nihayet ana girişteki lobiye sağ salim ulaştıklarında Yousef’i indirdi omzundan. Kahretsin telefonlar, anahtarlar, şu an ihtiyacı olan her şey yukarıda kalmıştı. Yousefi’de kendiyle birlikte resepsiyona sürükledi. Telefonla diğer arkadaşını aradı. Acil durum kod 6. ana kapıya hemen bir araba istiyorum. Son derece kısa ve net konuşmuştu telefonda. Numarayı tuşlarken eli geldi aklına, acilen soğuk bir şeyler uygulamazsa su toplayabilirdi. Ama şuan bunun bir önemi yoktu, önceliği Yousef’i derhal buradan çıkarmaktı.

''Durun, durun ne yaptığınızı sanıyorsunuz!'' Aslında kişi ekini kullanmasının nedeni bunu bilinçli yapması değildi. Aldığı derslerde bu kalıbı benimsemişti ve Japoncayı iş hayatında kullandığından zaten buna mecburdu. Açık dolaptan pantolonunu kapmıştı telaşla. Ancak giyinmesine müsaade edilmemişti. ''Bırakın beni, Tetsu, bırakın!'' Fazla çırpınamıyordu, zira eğer onu düşürürse kafasının üstüne feci şekilde çakılmayacağının garantisi yoktu. Ayrıca adam çok hızlı hareket ediyordu, başı dönüyordu haliyle. Ve az evvel hissettiği sıcaklıktan sonra da cidden rahat durmaya karar verdi. Sadece bir an, çarşafları tutarken kapı kirişine tutunarak inmeye çalıştı, ancak Tetsu'nun müdahalesiyle bu yarım kaldı. Zaten şu anda battaniye yüzünden fazla rahat hareket edemiyordu. ''Benim de bacaklarım var, tamam, giyinmeye çalışmayacağım.'' dese de fayda etmiyordu.
Fakat, battaniyenin ıslak olması gerekiyordu. Şansları vardı ki kocaman, dolu bir sürahinin yanından geçmişlerdi. Acele ederek sürahinin kulpunu kaptı ve geriye, üzerlerine doğru döktü. Eğer kurtulamıyorsa işbirliği yapmaktan başka şansı yoktu. Sürahiyi uzağa fırlattı daha sonra. Umuyordu ki, tek zararları bu olurdu. Yoksa kurduğu ''mütevazi'' hayatı gene babası ele geçirecekti.
Şimdi, sıcaklığa dalmışlardı yeniden. Birinin omzunda, battaniyeye sarılıyken yapacak fazla bir şey yoktu. Sadece saçları yanmasın diye battaniyeyi kafasına kadar çekebilmişti. Eh, sonuçta inatçılık edemeyecek kadar hayatta kalma içgüdülerine sahipti.
Sonunda Tetsu'nun omzundan indiğinde elindekileri inceledi, pantolon battaniyeyle beraber ıslandığından alevlerden fazla etkilenmemişti. Havlu doğal olarak dağılmıştı ama battaniye hala üstünde olduğundan utançtan ucu ucuna kurtulmuştu. Pantolonu hızla üstüne geçirdi koruması telefonda konuşurken. Buradaki kalabalığın dışarı çıkışını hayretle izledi. Bu japonlar, ah, nasıl da uyuyorlardı kurallara. Kendi ülkesinde yasalar çok sıkıydı, cezalar çok yüksekti, güvenlik, yaptırım gücü kuvvetliydi, denetim de sıkıydı ama bu disiplinin kaçta kaçını sağlayabilmişlerdi ki acaba? Ve aynı telaşsızlık, sakinlik, dışarı fırlamak yerine telefonla konuşmayı tercih eden adamda da vardı. Hayret ve hayranlık karışımı bir duyguyla halkı ve onu incelerken bir şey daha fark etti. Eli yanmıştı adamın. Hızla ayağa kalktı ve belboylardan birini durdurdu. ''Bir markete gidip de biraz donmuş gıda alırsan sevinirim. Ayrıca nöbetçi eczane vardı yakında, yanık merhemi, sargı bezi...'' Eh, şimdi panik anından sıyrıldığına göre emrinde olanlara ve kendinden küçüklere kullanması gereken eki de elbette kullanabilirdi. Japonca çok karmaşık bir dildi doğrusu. Ancak arapça da bir o kadar karışık olduğundan, buna alışıktı genç adam. Belboy dışarı yöneldiğinde Tetsu'nun yanına gitti. ''Hadi, artık gidelim. Yangın buraya da sıçramadan.'' Onun ağzının ve burnunun çevresinde belirmiş olan siyahlığı fark etti, dumanın oraya indiğinin habercisiydi bu.

Sonunda dışarı çıktıklarında etraftaki ambulansları fark etti. İstediklerini alıp gelen belboyu bulmak sandığı kadar zor olmamıştı. ''Çok teşekkürler.'' dedi ona ve donmuş gıdayı Tetsu'nun yanık eline tutturdu. Eczaneyi bulamamıştı çocuk o telaşla ama önemi yoktu, zaten bir sağlık görevlisi onları kontrole gelmişti. Ağzını, burnunu hala elinden düşürmediği havlusuyla sildi. Epey kurum yapışmıştı yüzüne. İtfaiyenin müdahalesini izlemeye başladı. O an bir şey fark etti. Telefonları alamamışlardı ve bu saatte telefonu alsa bile kimi arayabilirdi ki? Resmen evsiz kalmıştı burada. Belki bir otel ayarlanırdı ama çalışanları bu durumdayken onları daha fazla telaşa sürüklemek istemiyordu. ''Benim aptallığım, eğer sistemleri ve kapıları kontrol ettirseydim...'' dedi kendi kendine. Dolaylı olarak kendisi sorumluydu bu olanlardan.

Dışarı çıktıkları zaman Yousef bir gencin elinde tuttuklarına doğru yönelmişti. Yeniden kendisine döndüğü zaman donmuş gıda torbasını yanık eline doğru tutmuştu. Bu karmaşanın içinde bunu düşünmüş olmasına şaşırmıştı Souji. İmadan uzak bir şekilde Teşekkür ederim dedi. Üstü çıplak bir şekilde dururken çok daha farklı şeyler düşünebilirdi ama böyle bir zamanda onu taciz edecek bir insan evladı değildi kesinlikle. Fazlaca açıkta duruyorlardı ve onu çekiştirip bir ambulansın arkasına tıkıştırdı aceleyle. Yousef’in bulunduğu bölümün kapısını kapattı. Eline pansuman yapılırken birbiri ardına sıraladı söyleyeceklerini.

Burda bulunmak istemeni anlayabiliyorum ama bu senin için fazla tehlikeli. Eğer normal bir yangın değilse açık hedef olarak ortada dolaşmanı istemiyorum. Böyle bir karmaşanın içinde seni sadece iki kişi ile koruyamam kaldı ki ikinci kişi arabayı getirmek için burada değilken. Diğer taraftan açık olan kapıdan araçlarının hala gelip gelmediğini kontrol ediyordu. Araç biraz sonra burda olur, ayrıca ek korumalarda talep ettim. Herkes gelene kadar burda beklememiz daha güvenli.

Onun burda kalmak istediğini tahmin edebiliyordu. Ama bu yangın olayı onun sandığından daha karmaşık olabilirdi. İtiraz etmeden önce beni dinleyin Yousef. İlk adıyla hitap etmişti ama şuan resmiyeti umursayacak halde değildi kesinlikle. Kalmak için başka bir yer aramayın. Buradan gideceğimiz tek yer ancak benim evim olabilir. Şuan herhangi bir yerde kalmanıza göz yumamayacak kadar tehlikede olma ihtimalinizi göz ardı edemem.

Onu rahatlatabilmek için zoraki bir gülümseme belirdi yüzünde. Merak etmeyin Bay Yousef, bir plaza kadar olmasa da alıştığınız lüksten fazla ödün vermeyeceksiniz evimde. Bunları söyledikten sonra yüzündeki zoraki gülümseme gerçek bir sırıtışa dönüşmüştü, ortamdaki gerilim biraz olsun azalmıştı. Bakışlarını dışarı çevirdiği zaman araçlarını ve ek personelin bulunduğu minibüsün geldiğini görmüştü. Ambulasın şöförüne sireni çalıştırıp dörtlüleri yakmasını söyledi. Araçlar ambulansın önünü kapatacak şekilde pozisyon aldılar. Böylece dışarıdan birisi Yousef’in hangi araca bindiğini göremeyecekti. Minibüsün yan kapısını açtı araçtakiler. Souji elini Yousef’in omzuna diğer duygulardan yoksun bir şekilde dostça attı. Artık gitme zamanı.

OUT: 1. Kurgu bitmiştir. Rp Souji'nin evinde devam edecek..