Bir kaza ve devamı

Beklemek… dünyadaki en kötü şeydi gerçekten. Eyes içeride ve ona ne olduğunu bilmiyordum. Tek bildiğimin sinirlerimin çok gerilmiş olduğuydu. Ve tek yapabildiğim lanet olasıca beklemekti. Neden bu kadar kötü bir duruma girdiğimi ben de anlamıyordum. Ama o çocuğun ne olursa olsun kurtulmasını istiyordum tüm kalbimle. Tch… Ben bu kadar kısa sürede bir insana bu kadar bağlanabilecek biri değildim. Gerçekten değişiyor muydum? Olamaz… Sinirlerimi yatıştırmak için hastanenin etrafında atiğim turlarda pek yararlı olmamıştı. En sonunda yeniden koltukta oturmuş beklerken en sonunda bir doktorun bana yaklaşmakta olduğunu fark ettim. O bana yaklaşırken istem dışı olarak ayağa kalktım. Eyes’i merak etmiştim hepsi bu. Zorlukla yutkundum. “Merhaba. Siz Bay Rutherford’u buraya getiren kişisiniz değil mi? Acaba ona ne oldu ve onun neyi oluyorsunuz?” derince nefes alırken saçlarımı elimle geriye doğru çektim. “Onu buraya ben getirdim.” Sesim her zamanki gibi oldukça ölü ve sert çıkıyordu. Onun için endişeleniyor olmama rağmen dışarıya oldukça az belli etmeye çalışıyordum. “Merdivenden düştü.” Son soruduğu soruyu duymamış gibi yaptım. Öğretmeniyim desem bu saatte ne işin var diyecekti. Niye ona yakinsin diyecekti. Abisiyim desem hiç inanmayacaktı. Bir yabancıyım sadece ona yardim etmek istedim desem benim burada kalmam için bir neden olmadığını söyleyecek ve bana onun şu an ki durumu hakkında bir bilgi vermeyecekti. En kısa yoldan yalan söylemek çok zordu, sadece araştırıp bulabilirdi böyle hastane gibi bir ortamda. Zaten Eyes ve ailesi hakkında pek bilgi bilmiyordum. Ne söylesem inanabilirdi ki. Onun yerine daha kolay bir yolu seçmeyi düşündüm. Onun aklini kontrol etmeyi. Evet, eğer kim olduğumu ille öğrenmek isterse onu kontrol ederek benim burada kalmama izin vereceğini söyleyecektim. Sonuçta bir vampir isem güçlerimi kullanmam o kadar illegal olmazdı.

“Acaba nasıl düştüğünü sorabilir miyim?” Neyi sorguluyordu bu adam. Yoksa benim onu ittiğimi filan mı ima ediyordu? Şu işe bak. Bana inanmaması normaldi aslında. Eyes’in akrabası olmamamla birlikte onun hakkında pek az şey biliyordum. Gerçekten çekip gitmek en iyisi miydi bu durumda? Yine de anlam veremediğim bir yanım onun yanında durmak istiyordu. Onu bu durumunda bırakıp gitmek, terk etmek… Sanırım insan tarafım yeniden konuşuyordu. “Neden düşmüş olabileceği konusunda fikriniz var mı? Sonuçta bayıldığı için de düşmüş olabilir.”Ah… Sanki düşünüyormuş gibi bir hava da bulunmak için elimi ağzıma götürdüm. Gözlerimi aşağı devirdikten sonra bir iki adım geriledim. Şaşırmış bir ifade ile doktora baktım. “Bilemiyorum. Ben onu gördüğümde merdivenden düşüyordu.” Ne kadar da yalancı bir ses tonu. Öncekinden kesinlikle farklı. “Sanırım ayağı kaymış olmalı.” Dedim ve koltuğa geri oturdum. Evet, yine tiyatro oynuyordum. Ama bu doktorun benden daha da şüphelenmesini istemiyordum. Hem o Eyes’i iyileştirirken onun beynini etkileme düşüncesi bir anda çok sağlıksız gelmişti. İlle velakin gitmem istenirse bu düşünce halen aklimin bir köşesindeydi. Buradan ayrılmamaya kararlıydım. Gözlerimi kısıp doktora baktım. Ama cim onu korkutmak değildi yine de çok soru sormaması herkesin yararına olurdu. Kafamı yeniden öne eğdim bıkkın bir şekilde. “Onu acil bir biçimde buraya getirdim. Yaralanmasını istemem hepsi bu.” Adeta karşımdaki adama hesap veriyordum. Hiç benlik bir şey değildi ama başımdan bir an önce gitmesi için, sorun çıkarmaması için, Eyes’in yanında kalabilmek içindi tüm bunlar.

out: "Amma ağzı sıkı biri. Kısa ve öz konuşmaya yeni bir anlam getirdi." xD koptum. Çok düşünüp az konuşan arkadaşimiz Ray u.u

“Şuraya gitmeniz gerekecek. Yapmanız gereken bazı şeyler var. İmzalamanız gereken kağıtlar filan.” Büyük ihtimalle şu kayıt işlemleri. Bir de para vermem gerekecekti. Neyse ki kartım her zaman yanımdaydı. Gerçi çok bir ihtiyacım olmuyordu ama iş yaparak kazandığım parayı buraya aktarıyordum işte. Kira derdinden kurtuluyordum en azından. Danışman masasına bakıverdim bir süre. Nedense için çok yorulmuştu. Kalkıp oraya kadar gidesim ve sorulan acayip sorulara yanıt veresim gelmiyordu. Ayrıca Eyes hakkında çok bilgim yoktu. Kimliğini sorabilirlerdi. Adini, soyadını ve yaşını az çok biliyordum. Tabii bunlar yetersizdi. Derin bir iç çektim. Onu görüp kaçardım belki. Parayı öderdim ama bilgileri kendisi doldurabilirdi. “Peki, vermek istediğiniz başka bir bilgi var mı?” Ah… Halen beni sorgulama isteğini anlayamıyordum. Sorulara yanıt bulmak benim için gücümü kullanmaktan çok daha yorucuydu. Ne demeliydim? Hayır. Hayır. Yeterli olmayacaktı. O ne desem daha da derine kazacaktı zaten. En başta nerden tanıyorum sorusu vardı ki, ne cevap versem yalan olduğu anlaşılacaktı. Gerçeği söylesem soruları dizecekti arka arkaya. Ben sorsam hiç söylemeyecekti ya Eyes’in ne durumda olduğunu, bende zihnini okumaya başladım. Gereksiz bir sürü şey. İyi olduğunu düşünse bile, durumu kötü olabilirmiş. Peki niye şu an benimle konuşarak zaman kaybediyor. Onu iyileştirse ya. Böyle dersem şaşırır ve kızar. Zaten düşüncelerinin çoğunda ben varım şu an. Diğer kısımlarında ise Eyes var, diğer hastaları birkaç doktor ve ne işi olduğunu bilmediğim sarışın bir çocuk. Oğlu olacak kadar büyük durmuyor bu adam ancak şu çocuk gerçekten küçük. Belki kardeşidir. Ne adam ama. “Yani bir hastalığı olsun ya da vücudundaki düşmekten oluşmayan morluklar olsun…” Eh? Evet bu beni bile şaşırttı. Gerçi niye bilmiyordum ama. Büyük ihtimalle seks yüzünden kalmış olmalı. Karşı koyunca biraz zorlamak zorunda kalmıştım sonuçta. Peki, buna ne diyecektim. Yüzüme saf bir şaşkınlık katarak konuşmaya başladım. “Ah, öylemiymiş. Ben de bilmiyorum.” Bunları söylerken yüzümü ona çevirmemiştim ya, mimiklerine bakmasam bile düşüncelerinden anlayabiliyordum. Neyse ki manyağın teki olduğumu ve dövdüğümü filan düşünüyordu. Sübyancı olduğumu da düşünebilirdi. Nasıl bir doktora düştüm ben böyle.

Of be. Bu adamın düşünceleri ne kadar da hızlı değişiyordu böyle? Fazlasıyla zeki olduğu anlaşılıyordu. Her neyse. Şimdi de adini düşünüyordu. Tabii düşüncesinden adini bilemezdim. Bir insan düşünürken kendinden bahsetmezdi ya. Her neyse. “Ah! Şey bu arada adınızı alabilir miyim? Kusuruma bakmayın da yoğun bir gündü.” İnanamıyordum. Şimdide söylediğinin yalan olduğunu düşünüyordu. Amma iyi bir yalancı. Düşüncesini okumuyor olsam ben bile inanırdım ya. Benim kadar iyiydi bu konuda. Adimi söylese miydim? Araştırırdı ama öğretmenlik için yaptığım şu sahte kimlikten ötesini bulamazdı. Ancak bu durumda Eyes’in öğretmeni olduğumu anlardı. Eninde sonunda anlaşılacaktı bu. Tam adimi söyleyecektim ki doktorun aklındaki ilginç düşünceler bunu bir süre engelledi. Yine şu sarışın çocuğu düşünüyordu. Ne kadar önemliydi sahi bu çocuk. Tüm gün onu düşünüyor değildi ya. Ama ardından gelen ‘ilginç’ düşünceleri beni şok etmişti gerçekten. Demek böylesine bir ilgi olan bir tek ben değilmişim diye geçirdim içimden. Kimdi peki, bir hastası mı, bir tanıdığı mı yoksa kendi kardeşi mi? Bu adam tam anlamıyla bir sübyancıydı. Yüzümü öteki tarafa bakarak saklamıştım; çünkü gerçekten bir doktorun bile böylesi bir herif olması beni şaşırtmıştı. Eyes’i onun ellerine güvenle bırakamazdım kesinlikle. Yüzümü buruşturdum sinirle. Sıradaki düşünceleri Eyes’e kaymıştı. 204 numara. Bunu aklımda tutmalıydım. Benim hakkımda uyuşturucu kaçakçısı diye düşünen birinin bana bu tip bilgileri vereceğine güvenmiyordum. Önce kendine bak diye haykırmak istedim. Her kötü yüzün arkasında bir kötülük olacağı yoktu ya, onun ki gibi her iyi yüzün arkasında da iyi bir insan yatmıyordu işte. “Kendimi tanıtmadığım için özür dilerim. Ben Doktor Adrian Thomas.” Hemen arkasından ben de gayet normal bir sesle cevap verdim. “Ben de Raymond, Grosvenor.” Sözümün devamını getirecektim ki yine Eyes’i düşünmeye başladığında sustum. Geçmişi, ailesinin öldüğünü biliyordum ama nasıl olduğunu duymamıştım. Kalp krizi ve trafik kazası. Yeterince kötü bir geçmiş için kapalı bir ruh. Tekrar doktora döndüm. Onun istediği kadar ben de istiyordum şu hastaneden kurtulmayı. “Sizin gibi İngilizce konuşabilen birine rast geldiğim için şanslıyım. Japoncam çok kötüdür de.” Gülümsedim hafifçe. Ardından yüzüm yine eski haline döndü. Ne yapsaydım? Gidiyor havasımı verseydim acaba. Derince bir iç çektim...

“Ne hoş. Sizinle tanıştığıma çok memnun oldum Bay Grosvenor.” Pislik herifin teki. Bu adamın tanrıya hiç mi inancı yok. Anlaşılan o da benim gibi ateistti. Yoksa inansa bile kesin cehennem dedikleri kötü yere giderdi. Ne iki yüzlülük. Bende bile bu kadar yüz yoktu. Farklı şey söyleyip ayni anda zıt bir şey düşünüyordu. “Ama artık gitmeliyim. Sonuçta başka hastalarda var.” Yalan üstüne yalan. Bu adamı bu denli yalancı kılan şartlarına acıyordum aslında. Bir de bana kaçakçı demişti. Kendisi tam bir bağımlı haberi yoktu. Neyse daha fazla soru sormadan gitmesi iyiydi. Eminim uzaklaşınca düşüneceği şeyi bende düşünecektim ‘sonunda kurtuldum.’ Bir de beni araştırmayı düşünüyordu. Neyse ki yaptığım her şey sicilimde geçmiyordu. Araştırınca eline bir şey geçmeyecek. Saf bir öğretmen. Her zaman böyle olmadı mı? Her neyse. Birkaç güne beni unuturdu ve şu çocuk sevgilisinin kollarına koşardı. “İyi günler.” Başımla işaret verdim ona bakmadan. Acaba dışarı çıkıp sigaramı içsem. Yüz yıl önce bıraktığım şu alışkanlığıma yeniden mi dönsem. Benim için hiçbir tadı yok oysaki. Hiçbir zararı da yok, artık canlı olmayan vücuduma. Daha çok dudak alışkanlığı. Seks gibi vücudumu rahatlatan bir şey o kadar. Bunu düşününce yine vazgeçtim sigara düşüncesinden. Onun yerine biriyle beraber olmak daha iyiydi. Belki de şu doktorun hava kararınca yapacağını ben de yapmalıydım Eyes iyileşince. Onu kollarıma alıp rahatlamalıydım saf bedeninde.

out: kisa oldu xD çikiyorum ben. u.u